به گزارش گلستان ما به نقل از راه اسپی دژ، همیشه این سوال مطرح می شود که با بیمار مبتلا به آلزایمر چگونه رفتار شود که هم شخصیت و احترام وی محفوظ بماند و نیازهای ضروری روزانه اش برآورده شود و هم محیط خانه برای سایرین آرام و امن باقی بماند. افراد دچار دمانس باید با روشی مناسب برای ارتباط با دیگران تشویق شوند. این مساله به بهتر شدن کیفیت زندگی کمک کرده و آنها را قادر می سازد احساسات شخصی خود را تا جایی که ممکن است حفظ کنند. هر چند حمایت های مداوم و منطقی از جانب مراقبین ضروری است.

هر فرد مبتلا به دمانس متفاوت بوده و شما باید راههای مختلفی برای برقراری ارتباط بکار بگیرید تا بفهمید که کدام یک در آن مرحله بخصوص بهتر عمل می کند.

به خاطر داشته باشید که کلمات تنها راه ایجاد ارتباط نیستند. ما اطلاعات زیادی از اخلاق و احساسات خود با آهنگ صدا و حرکات دست و بدن بروز می دهیم.

ممکن است زمانی فرا برسد که فرد به سختی ارتباط برقرار کند و شاید نام شما، و اینکه شما کی هستید را فراموش کند. این بخشی از بیماری است و شما احتمالا احساس اضطراب بیشتری کرده و نیاز به حمایت های بیشتری دارد.

نکاتی برای کمک به برقراری ارتباط

توجه فرد را جلب کردن:

قبل از شروع ارتباط مطمئن شوید که فرد به شما توجه می کند.

سعی کنید با فرد مبتلا به دمانس چشم در چشم صحبت کنید زیرا به تمرکز حواس آنها کمک می کند.

مطمئن شوید که فاصله شما با فرد به اندازه ای باشد که تا او حرکات لب ها یا هر گونه اشاره ای که بکار می برید ببیند.

مطمئن شوید که صداهای مزاحم یا مکالمه افراد دیگر وجود ندارد. تلویزیون یا رادیو را خاموش کنید و یا فرد را به محیط ساکت تری ببرید.

زبان بدن:

سعی کنید هنگامی که صحبت می کنید آرام باشید. این نشان می دهد که وقت کافی دارید. اگر دائم به اطراف حرکت کنید آزار دهنده خواهد بود.

حرکات خشن، عجله یا تاکید شدید روی کلمات ممکن است فرد دچار دمانس را نگران کند و برقراری ارتباط را مشکل تر سازد.

سعی کنید راحت به نظر برسید مثلا بخندید.

حرکات و واکنش های فرد به شما کمک می کند بفهمید آنها چه احساسی دارند یا چه تلاشی برای برقراری ارتباط می کنند.

صحبت کردن:

آهسته، واضح و با ملایمت صحبت کنید و هرگز فریاد نزنید یا لحن تندی به کار نبرید زیرا استرس زا خواهد بود.

جملات ساده و کوتاه به کار ببرید و به فرد فرصت دهید تا بفهمد شما چه گفته اید.

در هر بار یه سوال بپرسید تا فرد بتواند با آری یا خیر پاسخ دهد. تعدا زیادی پرسش همزمان وی را گیج خواهد کرد.

ممکن است آنچه گفته اید را آهسته تر تکرار کنید و روی کلمات مهم تاکید کنید.

گوش دادن:

به آنچه فرد می گوید با دقت گوش فرا دهید. مشوق وی باشید.

اگر فرد در پیدا کردن کلمات یا تمام کردن جمله مشکل دارد، از وی بخواهید طور دیگری توضیح دهد یا معنی جمله را حدس زده و بپرسید که آیا درست حدس زده اید.

اگر سخنان وی را مشکل می توان فهمید، آنچه می دانید و فکر می کنید می خواهد به زبان بیاورد تا به وی کمک کرده باشید و همیشه سعی کنید اگر آنها می خواهند، به اول جمله برگردید و از نو شروع کنید.

راههای دیگر برای برقراری ارتباط:

از حرکات بدن مانند اشاره یا انجام اعمالی برای کمک به فهم آنچه فرد می گوید کمک بگیرید البته این کار باید با ظرافت انجام شود تا فرد احساس نکند که با وی مثل یک کودک رفتار می شود.

فرد را تشویق کنید از حرکات بدن بدن برای کمک به فهم مطلب به شما یاری بجوید.

تشویق تدریجی:

گفتن لطیفه می تواند شما را به هم نزدیک تر کند و یک راه خوب و امن است. باهم به اشتباهات خندیدن نیز می تواند کمک کننده باشد.

اگر فرد غمگین به نظر می رسد او را به بیان احساساتش تشویق کنید و نشان دهید وی را درک می کنید.

تکریم بیمار:

اطمینان حاصل کنید مردم با فرد دارای دمانس بلند صحبت نمی کنند یا کلمات کودکانه به کار نمی برند، هر چند ممکن است به نظر برسد که فرد مبتلا چیز زیادی نمی فهمد.

استفاده از نام شخص هنگام صحبت کردن با وی می تواند توجه او را جلب کرده و احساس شخصیت بیشتری به او بدهد. اما اطمینان حاصل کنید که مردم همیشه وی را مودبانه و مناسب صدا می کنند.

هنگامی که بیماری پیشرفت می کند حقایق و اوهام باهم مخلوط می شوند. تا جایی که ممکن است در مواقع ضروری جلوی این کار را بگیرید و مراقب باشید فرد احساس ابله بودند نکند.

مشکلات دیگر:

درد، ناراحتی، بیماری یا عوارض جانبی داروها می تواند باعث افزایش گیجی فرد شده و برقراری ارتباط را سخت تر کند. در چنین مواردی می توانید از پزشک وی کمک بگیرید.

مشکلات بینایی، شنوایی یا دندان های مصنوعی نیز می تواند برقراری ارتباط را مشکل تر سازد. کنترل کنید که شماره عینکش مناسب است یا سمعک هایش به خوبی کار می کند و دندان های مصنوعی مناسب و راحت است.

رابطه صمیمانه:

محبت و صمیمیت می تواند شمار را به فرد نزدیک تر می کند به ویژه زمانی که مکالمه دشوارتر می شود. نگه داشتن دست فرد در دست خود، کنار بیمار نشستن و انداختن دست خود دور وی یا با لحن مهربانی صحبت کردن همگی راههایی برای برقراری ارتباط با بیمار است.

تهیه و تنظیم: مرکز بهداشت شهرستان آق قلا- واحد سلامت خانواده و جمعیت

انتهای پیام/