شهید «عزیزالله قربانی» در نامه‌ای به پسر دایی خود می‌نویسد: «یک شب یکی از همرزمانم چند بعثی را با یک آفتابه غافلگیر کرد، خلاصه ابراهیم جان، بعثی‌ها از سایه خودشان می‌ترسند.»

دایی شهید «علیرضا احمدی» نقل می‌کند: روزی که علیرضا با زبان روزه به خط مقدم رفت هر چه اصرار کردند روزه‌اش را باز کند گفت: من می‌دانم شهید می‌شوم به همین دلیل می‌خواهم خدا را با زبان روزه ملاقات کنم.

شهید محمد‌جواد آکار در خاطرات خود می‌نویسد: یک روحانی برای ما آجیل سوغاتی آورده بود از طرفی دیگر صدام ملعون هم با آجیل خمپاره و گلوله به ما شیرینی تعارف می‌کرد.

شهید ابراهیم فخار دانش‌آموز بود که عازم جبهه‌های حق علیه باطل شد، او پس از ۳۸ روز جهاد در جبهه‌های حق به فیض شهادت نایل شد.

شهید «علی‌اکبر حسین پور» معتقد بود؛ دفاع در مقابل متجاوز وظیفه شرعی ماست و حضور من و امثال من در جبهه لازم است و باید با دشمن تجاوزگر بجنگیم وتا آخرین قطره خون‌مان از مملکت و ناموس‌مان دفاع کنیم.

شهید «ولی‌الله استرآبادی» در وصیت نامه‌اش نوشت: پیام خون مرا همراه با عمل به مسائل شرعی و اسلامی به همه برسانید.

مادر شهید قربانعلی ساوری نقل می‌کند: قربانعلی، یک روز قبل از اعزام به خانه همسایه رفت و مقداری آب نوشید و گفت: یا حسین شهید، حسین جان فردا برای زیارت تو عارم جبهه‌ها هستم.

خواهر شهید «عبدالله بیانی» نقل می‌کند: «برادرم تنها شش ماه از ازدواجش گذشته بود وقتی از او خواستم از رفتن به جبهه منصرف شود در جوابم گفت: «نه باید بروم و از دین اسلام دفاع کنم».

شهید شیرآبادی دوست داشت همیشه صله رحم را به جا بیاورد، فردی شوخ طبع بود حتی در شرایط سخت زندگی سعی می‌کرد با شادی و نشاط دیگران را به وجد آورد.

شهید مهدی باقری برای دفاع از میهن به جبهه‌های حق علیه باطل شتافت و در بیست و سوم اردیبهشت ۱۳۶۷ بر اثر اصابت ترکش خمپاره شهید شد.