تنها چیزی که مرا در آن شرایط سخت مقاوم می ساخت، اعتقاد راسخم به دین و علاقه زیادم به خواهر سالار شهیدان بود که در مقابل باطل ایستادگی کرد. با وجود همه ی سختی ها بالاخره شمشیر حق پیروز و ما آزاد شدیم اما وقتی آمدم دیگر مادرم نبود.

عبدالغفور آرخي جانباز و آزاده سربلند گميشاني از خاطرات خود مي گويد.

سیدمیرزا سلمانی گفت: تا سه ماه نمی توانستم غذا بخورم، فقط آب میخوردم چون فکم شکسته بود و درمانم نکردند. صورتم را بدون اینکه بیحسم کنن بخیه کردند. جالب است بدانید که سروان عماد که مرد خشن و بی رحمی بود با همان صورت زخمی منو کتک زد و حتی نخ بخیه صورت منو پاره کرد اما عشق به امام و وطن و پدر و مادر ما یه امید ما در اسارت بود.

هر زمانی که به دوران اسارتم فکر میکنم اولین چیزی که در ذهنم نقش می بندد این کلمات است : تکریت ۱۲، محوطه اردوگاه و سیم خاردار و سیم خاردار چون هر طرف چشم می انداختی فقط سیم خاردار بود و بس.

آزادگان سرمشق بزرگ مصیبت و نماد آزادگی هستند. صبر واستقامت خانواده این یادگاران دفاع مقدس نیز ستودنی است.

نمونه‌هایی از آگاهی مردم مسلمان را می‌توان در موج‌های بیداری اسلامی منطقه مشاهده نمود. این موج نشأت گرفته از هشت سال دفاع مقدس ایران است.