به گزارش خبرنگار سرویس اجتماعی پایگاه خبرب تحلیلی «گلستان ما»_ احسان کرمی؛ یکی از موضوعات مهم در مسئله حجاب درک جایگاه آن در منظومه و نظام نظری و عملی اسلام است.

 چنانچه این جایگاه مشخص شود، اهمیت و ضرورت حجاب حداقل برای مسئولان امر بیش از آنچه است روشن خواهد شد و به تبع آن مسائل دیگر در این موضوع نیز حل می‌شود.

در دهه ۶۰ شمسی نزاعی فکری میان رضا داوری اردکانی و عبدالکریم سروش در خصوص ماهیت غرب در جریان بود. و داوری غرب را یک کلی می‌دانست و سروش معتقد به کل بودن غرب بود.

داوری کلی را به این صورت معنا می‌کرد که تفکر غرب یک نظام کلی و وابسته به هم است که امکان انفکاک اجزاء و گزینش از آن وجود ندارد.

 اقتصاد غرب، سبک زندگی آن، سیاست عملی آن، فرهنگ و سنن وغیره آن به هم‌ وابسته هستند و اقتضائات خود را به همراه می‌آورند.

 با پذیرش جزیی از این نظام پیوسته لاجرم باقی اجزاء نیز ظهور خواهند کرد.

در مقابل سروش غرب را مجموعه اجزایی غیر وابسته می‌دانست که می‌تواند آنها را از هم جدا و بی‌محابا گزینش کرد و به زبان دیگر می‌تواند از اقتصاد نظریه‌ یا برنامه‌ای را گزینش کرد، از فرهنگ آن اجزایی را پذیرفت و بخشی را رها کرد و...

دهه ۷۰، ۸۰ و ۹۰ صحنه تفوق و ‌برتری سیاسی ایده سروش بود و در عمل دولت‌های مختلف بر مدار همین اندیشه(نه فقط در حوزه فرهنگ بلکه اقتصاد و سیاست نیز) گشتند. 

آنچه وضع اکنونی جامعه ما به خوبی نشان می‌دهد اینکه داوری اردکانی درکی درستی از ماهیت غرب و مدرنیته داشته و آنگونه که سروش معتقد بود غرب ماهیتی گسسته و غیر هم‌بسته ندارد و نمی‌تواند اجزاء آن‌را جدا و بی‌محابا از آن گزینش کرد و به زبانی دیگر تفکر غرب اساسا قابل گزینش نیست.

همان اندازه که سبک معماری بی‌پرده، عریان و بی‌حریم غربی ریشه در اندیشه غرب دارد، لباس و فرهنگ و غذای آن نیز ریشه در همان رویکرد نظری به عالم دارد و به همان اندازه که سبک زندگی آن به فرهنگ و معماری غرب معطوف است، ‌همزمان ریشه در اقتصاد آن نیز دارد.

تجربه سه دهه گزینش بی‌محابا در حوزه فرهنگ، اقتصاد، سیاست، سبک زندگی وغیره برای ما چیزی غیر از اوضاعی نابسامان در همه حوزه‌ها نشده است. 

تجربه تلخ رها کردن تفکر حکمی و الهی اسلام و امر قدسی و تسلیم اندیشه متناقض، سبعی، سکولار، ظاهر بین، کم عمق، سودانگار و‌ خود بنیاد غرب شدن است.

آنچه راقم این سطور قصد ادامه بحث با وام گرفتن از آن‌را دارد این است که؛ نظام اندیشه اسلامی نیز مانند نظام اندیشه غرب یک نظام کلی است و‌ امکان گزینش از آن وجود ندارد.

 با واگذاشتن جزیی از نظام اسلامی کل این نظام فرو خواهد ریخت و قرآن صراحت دارد که نومن ببعض و نکفر ببعض راهی در ذات اسلام ندارد. 

آنچه مشهود است جدال و نزاع دو نظام کلی هم‌بسته در برابر هم است، در سویی اندیشه خودبنیاد و ناسوتی غرب و در مقابل آن اندیشه وحدانی و لاهوتی اسلام. جدال دو تمدن دیرپا.

حجاب در میان عناصر اندیشه اسلامی همین جایگاه را دارد و واگذاشتن آن به آرامی موجبات فروپاشی کل نظام اسلامی را فراهم خواهد کرد. مسامحه در حجاب تنها به معنای فروریختن نهاد حجاب نیست بلکه موجب تغییر سبک زندگی، نوع و شکل خانواده، تغییر نظام تربیت، تغییر گفتمان اجتماعی و روابط میان افراد، اقتصاد وغیره نیز خواهد شد.

فروریختن سد حجاب به مانند سونامی عمل خواهد کرد که کل نظام اندیشه اسلامی را در معرض انهدام قرار خواهد داد. 

در اینجا مسئله تنها زمان ظهور اثرات این انهدام است، یک سال؟ پنج سال؟ یک دهه؟ و این به ما بستگی دارد که راه سد این سونامی را پیش گیریم یا رها کردن موج ویرانگر آن‌را.

مسئله حجاب را نباید به مثابه سقوط یک خاکریز دفاعی از مجموع خاکریزها تعریف کرد، بلکه باید آن‌را به‌مانند سقوط یک ارتفاع دید که موجب تسلط کامل دشمن بر ما خواهد شد.

 علت توجه و ‌سرمایه‌گزاری بیش از اندازه غرب در تهاجم فرهنگی(به‌طور ویژه در مسئله حجاب) همین موضوع است.

 سقوط حجاب رخنه‌ای است که موجب هدم و هتک کل نظام اسلامی خواهد شد و آن‌را از محتوای اصلی آن تهی خواهد کرد.

در سوی مقابل نیز تمدن غرب حجاب را برای خود یک تهدید تلقی می‌کند، راهی برای رخنه اندیشه اسلامی در جامعه غرب و ‌انهدام اساس اندیشه آنهمین است که با اعمال زور و وضع قانون برای حذف رسمی حجاب تمام هم خود را توقف رشد و اشاعه حجاب قرار دادند؛ چراکه رشد حجاب در مغرب زمین به معنای ظهور و رشد باقی عناصر اندیشه اسلامی است و نظامی که در تضاد با نظام فکری و‌تمدنی غرب است.

چنانچه مسئولان ما مسئله حجاب را این‌چنین درک کرده و به آن نظر کنند به نظر بسیاری از مشکلات حل خواهد شد. 

خوش‌بینی را باید به کناری نهاد؛ بی‌حجاب حرامی شرعی، اجتماعی و سیاسی است که توان انهدام کل نظام اسلامی را دارد. سطح نزاع عمیق‌تر از آنچه که است باید در نظر گرفت.