به گزارش گلستان ما، زنان دزفول برای چی در شهر میماندند؟ شهری که دائما اولین نقطه تهدید علنی موشکها بود. چرا در تشییع جنازه ها شرکت میکردند؟ در حالیکه میدانستند صدام موشک میزند. مردان جبهه ها را نمیگویم ها. زنان خانه دار را میگویم. چرا شهر را رها نمیکردند؟ 

میماندند و میجنگیدند با وجود مسوولینی مثل بنی صدر اول جنگ و منتظری آخر جنگ و دعواهای سیاسی چپ و راست و قهر و آشتی هایشان. میماندند و میجنگیدند که چه بشود؟ 

آنطرف قصه هم مهم است. صدام شهر را میزد که چه بشود؟ مردم را چرا میکشت؟ زنان خانه دار هنگام شست و شوی کنار رود دز را چرا میزد؟ نگویید صدام دیوانه بود، خوب آمریکا هواپیما مسافربری را چرا میزد؟ چه راهبردی را دنبال میکردند؟ بله طبیعتا آنها فهمیده بودند قدرت اصلی نظام نوپای اسلامی اراده مردم است. خواست مردم است. اما واقعا چرا فشارها و دردها از بیرون و نقصها در داخل باعث نمیشد زن دزفولی عرصه را خالی کند؟ 

به نظرم ما نمیدانیم، هنوز هم نمیدانیم ، حتی خود ما که مدعی انقلاب و دینیم هم متوجه نیستیم هویت این مردم چیست و چگونه است؟ و مردم ما به چه قدرت لایزالی متصلند؟ من وقتی یاد قدمت و عمق و گستره عقیده مردم میافتم، اصلا خیلی از تحلیلها و تلاشهای یک عده برایم خنده دار به نظر میرسد. بعضی خیال میکنند تشییع جنازه سردار به دلیل تعداد آدمهایش برای ما مهم است یا حضور در انتخابات همین طور. نه تعداد مهم است اما خود عدد مهم نیست، معنای این وقایع مهم است. معنای اتفاقات را باید بیابیم.

این روزها زیاد از پیر و پاتالهای دوم خردادی میشنویم که علت نابودی جریان دوم خردادیمان چه بود. جریان آنها را از واقعه ای که مردم رقم زدند باید جدا کرد. آن روز رهبری با افتخار میگفت فرمود دوران جدیدی برای همه مردم آغاز شد. که انصافا اتفاق مهم و مبارکی رخ داد. اما همه آنانکه جریان اصلاحات و دوم خرداد را شکل دادند و از شش جهت به جان عقاید مردم افتادند الان کجا هستند؟ چه میکنند؟ آنها نابود شدند یا هویت و عقیده مردم؟ 

معنای سوم خرداد و فتح خرمشهر با دستان خالی، خیلی عمیق تر از آن است که خیال میکنیم. نه گرسنگی نه تهدید و نه حتی نقصهای داخلی نمیتواند عقیده عمیق تاریخی تمدن ساز ما را بگیرد. هویت ما است. مگر هویتی اینچنینی ممکن است تغییر کند؟ 

دوم و سوم و چهارم خرداد برای امروز ما خیلی سخن دارد. برای همه تردید کنندگان. همه  خوف کننده ها. همه خودحقیرپندارها. همه صاحب قلمهای جوان. انصافا گنجی است این ایران. یک گنج لایزال.

انتهای پیام/