به گزارش گلستان ما به نقل از زرین نامه؛ این عقیده مسعود مسعودی کارآفرین 34 ساله ی رشته درودگری روستای ساورکلاته است که دیگر کار با چوب در خانواده شان به حرفه ای موروثی تبدیل شده و او نیز این کار را به صورت حرفه ای از سال 75 آغاز کرده است.

برای آشنایی با مسعودی که حالا یکی از کارآفرین های شهرستان علی آباد کتول است، با او به گفتگو نشستیم:

از شاگردی پدر تا استادکار شدن

از سال 75 این شغل را به صورت حرفه ای در کارگاه پدرم آغاز کردم و بعد از گذراندن دوره خدمت سربازی، در سال 1380 کارگاه شخصی خودم را راه اندازی کردم و برای ارتقاء مهارتم، در سال 1381، دوره درودگری درجه 2 را در مرکز فنی و حرفه ای علی آباد کتول گذراندم.

بعد از گرفتن جواز کسب نیز، کارم را آرام آرام گسترش دادم. برای آموختن کار با MDF دوباره با ثبت نام در مرکز فنی و حرفه ای شهرستان، این حرفه را آموختم و سپس مغازه ای در گرگان تهیه کردم. آنجا سفارش کار چوب MDFمی پذیرفتم و پس از چند سال کارگاه و مغازه ام را به روستای محل سکونتم یعنی ساورکلاته منتقل کردم.

از تولیداتم در زمینه ساخت کابینت آشپزخانه خیلی راضی هستم چون توانسته ام خواسته مشتری را برآورده سازم. در حال حاضر مرکز فروشی نیز در علی آبادکتول دارم و علاوه بر خودم، برای 3 نفر دیگر هم اشتغال ایجاد کرده ام.

آموزش های مرکز فنی و حرفه ای را چطور ارزیابی می کنید؟

به جای ر سخن دیگری در این باره، دوست دارم پیشنهادی به مرکز فنی و حرفه ای بدهم؛ این مرکز در علی آباد کتول ابزار آلات مجهز و کارگاه های مختلفی دارد، لذا به عنوان مثال در زمینه مکانیک می تواند با استفاده از کارآموزان این رشته، سفارش کار بگیرد تا از این راه درآمدی به دست بیاید که بخشی از آن صرف شهریه کارآموز و بخشی دیگر صرف هزینه های مرکز شود. اینگونه هم کارآموزان حرفه ای تر می شوند و هم امکانات بلااستفاده نمی ماند و درآمدی از آن ها حاصل می شود.

در شغلتان بیشتر با چه مشکلاتی سرو کار دارید؟

قیمت مواد اولیه از جمله ورق MDF دو برابر شده و در نتیجه قیمت فروش تولیدات ما هم گران تر شده است. دستمزدها تغییری نکرده و اما بالا رفتن قیمت MDF موجب کاهش جذب مشتری گردیده است. مشکل دیگر افزایش قیمت رنگ و محدودیت تولید رنگ های مختلف است که کاهش تنوع را به دنبال داشته است.

چرا درودگری؟

شغل خانوادگی ما درودگری است و از آنجا که پدر، عمو و برادرم هم درودگری دارند، از کودکی با این کار آشنا هستم. حتی کاردستی های دوران ابتدایی ام را از چوب می ساختم. کار با چوب جزئی از زندگی من است و برایم تنها یک شغل معمولی نیست.

البته علاوه بر درودگری، کار باغداری و زراعت نیز انجام انجام می دهم و از آنجا که به ساز سنتی و سنتور علاقه دارم به تازگی آموختن این ساز را نیز به همراه پسرم داریوش آغاز کرده ام.

آیا موافقید پسرتان هم شغل درودگری را انتخاب کند؟

درودگری حرفه پدرم بود و من از روی علاقه آن را پذیرفتم، پسرم هم اگر بخاطر علاقه اش، به سراغ این حرفه بیاید، قطعاً علاوه بر تشویق، کمکش هم می کنم اما هیچگاه اجبار را نمی پسندم.

به جوانان بیکار چه توصیه ای دارید؟

آدم باید برای کار کردن عزمش جزم باشد و برای خود انگیزه بسازد. من در دوران نوجوانی تعطیلات تابستان هم دنبال کار می گشتم و هیچوقت بیکار نبودم. بنظرم می توان کار کرد، فقط باید مرد کار باشی و بس...

انتهای پیام/