به گزارش گلستان ما به نقل از گل رامیان، یک روز در دی ماه سال 57 مردم رامیان بر علیه رژیم شاهنشاهی که با حضور نیروهای ارتش و ژاندارمری در جمع مردم همراه بود، محمدرضا بای (مجید) ازناحیه پا مورد اصابت گلوله قرار گرفت.

آقا مجید 62 ساله سوژه خبری ما از سالهای 49 به بعد در جریان انقلاب بود.

بدون هماهنگی قبلی به مغازه پسرش رفتم و سراغ پدر را گرفتم که بعد از یک تماس تلفنی خود را به مغازه رساند و بعد از معرفی پشت میز نشست و با آرامش خاطر به سوالاتم پاسخ داد و به بیان خاطرات خود پرداخت.

 وقتی از او پرسیدم که چطور با جریان انقلاب آشنا شدید، می گوید: برای ادامه تحصیل در مقطع دبیرستان مجبور به خروج از شهر بود و در شاهرود مشغول تحصیل شد.

یکی از دبیران به نام امان پور ما را با جریان های انقلاب آشنا کرد و همچنین شرایط زندگی مردم هم جرقه ای در ذهن ما ایجاد کرده بود که چرا مردم در فقر زندگی می کنند و با توجه به اینکه پدرم مخالف رژیم بود، ذهنیت بدی با آن رژیم پیدا کرده بودم.

وی در سال 54 در آموزش و پرورش استخدام شد و همچنین به عنوان اولین کتابدار در کتابخانه شهرستان رامیان مشغول بود.

صحبت کردنم علیه رژیم گران تمام شد

وی می گوید: یک روز که رئیس ارشاد شهرستان وقت به همراه رئیس کتابخانه های شهرستان گنبد و چند مسئول دیگر به کتابخانه رامیان آمدند یکی از مسئولین شروع به توهین به مردم کرد و با توجه به زمینه بدی که از قبل نسبت به برخورد آن مسئول به مردم در ذهنم داشتم، شروع به حرفهایی در دفاع از مردم کردم.

از قضا یکی از مسئولین حاضر مسئول ساواک شهرستان بود که ازاین موضوع اطلاعی نداشتم و این موضوع برای من گران تمام شد زیرا از من خواستند که در روز سوم اسفند تولد رضا شاه به نفع رژیم در بین مردم سخنرانی کنم تا اخراج نشوم.تا آنزمان حدود 4 گزارش علیه من به ساواک رفته بود.

بای ادامه می دهد: در آن زمان بیشتر با حجت الاسلام حسینی واعظ در مسجد و در منزلشان در ارتباط بودیم و پیام های انقلاب و امام خمینی(ره) را به ما می رساند.

مرحوم حجت الاسلام آقاحسین حسینی واعظ یکی از روحانیون مبارز آنزمان در رامیان بودند.

خاطره مجروح شدن

آقا مجید می گوید: شب نهم دی ماه سال 57 بود که مردم رامیان برای تظاهرات در فلکه مرکزی جمع شدند و نیروهای پاسگاه رامیان به همراه ارتش نوده برای تامین امنیت شهر آمده بودند .

جمعیت متفرق شد و به گروههایی تقسیم شدند و از هر طرف با شعار و سنگ به ماموران حمله می کردند تا اینکه در جلوی منزلمان با یکی از نیروهای پادگان نوده درگیر شدم و همان زمان رئیس پاسگاه رسید و من را از نزدیک به مسلسل بست و دوتیر مستقیم به پای من برخورد کرد و به زمین افتادم و همان لحظه خانواده ام از راه رسید و آنها فرار کردند.وی در پاسخ دیگر خبرنگار ما، بین جوانان آن دوران و عصر حاضر چه تفاوتی می بینید؟ برخی وانمود می کنند که شکافی بین نسل اولی و سومی وارد شده است؟ پاسخ می دهد: جوانان از نظر آگاهی،  در محیطی که اکنون زندگی می کنند بسیار بهتر از سابق است. جوانها به علت خفقان آن دوران باید با تلاش زیاد و به خطر انداختن خود به حقایق می رسیدند ولی الان با پیشرفت تکولوژی آشنایی کامل به مسائل اطراف خود دارند و نیاز است که مسئولین به جوانان بیشتر توجه داشته باشند.

وی ادامه م یدهد: آنچنان شکافی که خیلی محسوس باشد، نیست و باتوجه به تغییراتی که در زندگی وجد دارد، جامعه باید نیازهای عاطفی و هیجانی جوان را رفع کند.

این رزمنده انقلابی در سوال خبرنگار ما که کدام یک از اهداف انقلابی مورد نظر شما در این چند سال محقق شده است، پاسخ می دهد: اجرای قوانین اسلامی، اسلامی شدن جامعه، تااندازه ای رفاه در جامعه-فقر در آن دوران بیداد می کرد-پیشرفت در زمینه های صنعت، بهداشت ار مغان های انقلاب است علی رغم کاستی ها ولی آنچه محقق شده محکم تر و بیشتر از کاستی های آن است.

شیرین ترین خاطره

وی در خصوص شیرین ترین خاطره اش می گوید: انقلاب تازه پیروز شده بود و تازه از بیمارستان مرخص شده بودم و لنگان لنگان به سمت مردم رفتم و شکلات تقسیم کردم وتمام مشقت هایی که تا آنروز تحمل کرده بودم فراموش کردم.

 وی با اشاره به شیرین ترین خاطره دیگر خود ادامه داد: شاه رفت و امام آمد.  

تلخ ترین خاطره

دیدن فقر مردم در زمینه های بهداشتی، فرهنگی ، مالی و ... موضوعی است که این مبارز انقلابی رامیان بدان اشاره می کند.

وی در پایان صحبت هایش، چند جمله را نیز به عنوان صحبت های پایانی خود مطرح می کند: امیدوارم جوانهای ما با شنیدن خاطرات جوانهای قبل از انقلاب برای پیشرفت جامعه تلاش مضاعفی انجام دهند .کشورهای استکبار همچون آمریکا و غرب چشم دیدن پیشرفت ما را ندارند .آنها می خواهند در صنعت، علم،  نظام و فرهنگ ضعیف بمانیم تا بتوانند به اهداف خود در چپاول و غارت سرمایه های مادی و معنوی ما ادامه دهند."

انتهای پیام/