به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»، امروز دقیقا سالروز عملیات غرورآفرین و تاریخی طوفان الاقصی است. عملیاتی دادخواهانه و مبتنی بر بغض‌های فروخفته ۷۰ ساله مردم مظلومی که همواره کتک خورده بودند، تحقیر شده بودند، خانه‌خراب بودند، زیر چکمه دژخیمان نفس نمی‌توانستند بکشند و هزاران اندوه دیگر.

طوفان الاقصی عملیاتی موفق و تاریخ‎ساز بود. مهم‌ترین سند این ادعا نیز تلاش یک‌ساله صهیونیست‌ها برای بازیابی آن چیزی است که در هفتم اکتبر از دست دادند و هنوز هم نتوانسته‌اند بازبیابند.

رژیم جعلی تا پیش از طوفان الاقصی در اذهان عمومی مردم دنیا «مظلوم» بازنمایی شده بود. «دموکراسی» ادعایی بی‌نظیری در آسیا داشت. «ابرقدرت» اطلاعاتی منطقه شناخته می‌شد و موساد خود را سلطان دستگاه‌های جاسوسی دنیا می‌انگاشت، در حال سازش با کشورهای عربی منطقه و رسیدن به صلح پایدار با عربها بود، ساکنان سرزمین‌های اشغالی به «زندگی عادی» خود مشغول بودند و غیره.

اکنون یکسال بعد از طوفان الاقصی، رژیم در چه وضعیتی است؟ در «آلمان» برای موشک‌باران رژیم، جشن برپا می‌کنند. در دانشگاه‌های امریکا علیه نسل کشی رژیم تحصن و راهپیمایی می‌کنند. خیابان‌های پاریس در دفاع از فلسطین مملو از جمعیت می‌شود. بنابراین انگاره «اسرائیل مظلوم» با همه امپراتوری رسانه‌ای غرب، زیر سوال رفته و چنین انگاره‌ای دیگر در اذهان عمومی دنیا وجود ندارد.

هژمونی اطلاعاتی موساد در منطقه شکسته است و همه تصاویر ورود فاتحانه مجاهدان فلسطینی به سرزمین‌های اشغالی را دیده‌اند؛ آن هنگام که موساد در خواب بود! دیگر عملیات علیه رژیم در اذهان مردم «ناممکن» نیست و این تمام هیمنه پوشالی موساد را فروریخته است.

روابط رژیم با کشورهای منطقه نه تنها عادی نشد بلکه امروز نفرت و خشم عمومی نسبت به او، چندین برابر شده است. اکنون هیچ یک از کشورهای منطقه حتی نامی هم از «عادی سازی روابط» نمی‌برند. | ساکنان سرزمین‌های اشغالی برای اولین بار در ۷۰ سال گذشته «زندگی معمولی» خود را از دست داده‌اند؛ دقیقا آن چیزی که فلسطینیان ۷۰ سال است که ندارند.

زندگی معمولی، ابتدایی‌ترین توقع مردم از حاکمیت خود است و رژیم در یک سال گذشته نتوانسته این حق ابتدایی را نیز برای ساکنانش فراهم کند.

زمین کارزار شناختی اما قدری متفاوت از میدان است. موفقیت‌های اخیر رژیم در رهگیری و شهادت فرماندهان در پی بازسازی هیمنه اطلاعاتی از دست رفته در طوفان الاقصی است. کشتارها و نسل کشی‌ها در پی خفه کردن نضج و نمو هرگونه «فکر مقاومت» در اندیشه فلسطینیان است.

اما آیا این کارزارهای شناختی موفق بوده‌اند یا موفق خواهند شد شکستهای میدان را «پیروزی» بازنمایی کنند؟! بعید است.