به گزارش گلستان ما، امام حسن مجتبی(۳-۵۰ق) دومین امام شیعیان که ۱۰ سال (۴۰-۵۰ق.) امام و حدود ۷ ماه خلیفه مسلمانان بود.

اهل سنت او را آخرین خلیفه از خلفای راشدین دانسته‌اند.

حسن بن علی نخستین فرزند امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و نخستین نوه پیامبر(ص) است. 

زندگی امام مجتبی(ع) پر از اتفاقات گوناگون است در مظلومیت ایشان همین بس که به دست همسر خود با زهر به شهادت می رسد !

وی ۲ بار کل اموالش و ۳ بار نیمی از دارائی هایش را به نیازمند بخشید و به سبب همین بخشندگی هایش وی را " کریم اهل بیت " نامیدند.

اما شاید بتوان گفت که بارزترین اتفاق زندگی امام مجتبی (ع)ماجرای صلح با معاویه است .

همان موضوعی که از جمود فکران زمان امام تا بی بصیرتان زمان حال برداشتهای اشتباه از آن می گیرند ؛ تاریخ نوشته است که برخی از همین خشک مقدس ها بَعد از صلح امام حسن مجتبی(ع) را با لفظ " مذلّ المومنین " ( خوار کننده مومنان )  مورد خطاب قرار می دادند !

و اما ماجرای صلح امام با معاویه :

اما معاویه که خود ادعای خلیفه گری جامعه را داشت و از امام علی (ع) در جنگ صفین شکست خورده آن ماجرای حَکَمیت به حیله عمروعاص شکل می گیرد ، خلافت امام حسن(ع) را نپذیرفت و با لشکری از شام به سوی عراق حرکت می کند. 

امام مجتبی(ع) سپاهی به فرماندهی عبید الله بن عباس به سَمت معاویه فرستاد و خود به همراه یک گروه دیگر به ساباط رفت. 

معاویه تلاش کرد با طرح شایعاتی میان سپاهیان امام حسن(ع) ، زمینه را برای برقراری صلح فراهم کند. 

در این شرایط، امام مجتبی (ع) مورد سوءقصد یکی از خوارج قرار گرفته ، زخمی می شوند و برای مداوا به مدائن منتقل می گردند .

 همزمان ، گروهی از سران کوفه به معاویه نامه نوشتند و قول دادند حسن بن علی را به وی تسلیم کنند یا به قتل برسانند. 

معاویه نیز نامه‌های کوفیان را برای حسن بن علی(ع) فرستاد و به او پیشنهاد صلح داد.

 امام مجتبی(ع) آن تنها ترین سردار ، به ناچار صلح و واگذاری خلافت به معاویه را پذیرفت ، ولی با شروطی ؛ 

در کتاب الفتوح ؛ نوشته ابن اعثم کوفی شروط امام مجتبی (ع) را برای صلح چنین نوشته است :

۱_معاویه باید بر اساس کتاب خدا ، سنت پیامبر و روش خلفای راشدین رفتار کند.

۲_معاویه کسی را ولیعهد و جانشین خود نکند و انتخاب خلیفه را به شورای مسلمین واگذارد.

۳_همه مردم هر جا هستند در امنیت باشند.

۴_شیعیان و اصحاب علی(ع) بر جان ، مال و خانواده خود ایمن باشند.

۵_معاویه علیه حسن و برادرش حسین و سایر اهل بیت هیچ دسیسه‌ای به کار نبرد و به آنان آزاری نرساند.

 بعدها همگان به تجربه دیدند که معاویه به هیچ‌ یک از این شروط‌ عمل نکرد.

دلایل صلح امام حسن(ع) با معاویه

اگر می‌خواستم با کسی از اهل قبله جنگ کنم ، اول با تو نبرد می‌کردم ؛ ولی من از تو دست برداشتم و برای صلاح امت اسلام و حفظ خون مسلمانان با تو کنار آمدم)

یکی از علل صلح امام مجتبی(ع) این بود که وی می‌دید خوارج اطرافش را احاطه کرده‌اند و دانست اگر جنگ بامعاویه را ادامه دهد و مشغول آن معرکه شود ، خوارج بر سرزمین‌های اسلامی دست می‌یازند و بر آنها چیره می‌شوند

 و اگر وی به جنگ با خوارج بپردازد و مشغول دفع آنان گردد ، معاویه بر سرزمین‌های اسلامی و مناطق تحت حکومت وی چیره می‌شود . )

حال می بینیم با توجه به شرایط آن زمان و مردم جامعه اسلامی ، عاقل ترین کار صلح بود ولی صلحی که هم عزت امام و مومنین را حفظ کند و هم پس از مدتی پرده از چهره معاویه بردارد و در نهایت با خلیفه گری یزید چهره مومن از منافق جدا شده و جامعه پذیرش قیام عاشورا را داشته باشد .

و من الله توفیق
مجتبی لشکربلوکی
مدرس معارف انقلاب اسلامی

انتهای پیام/