به گزارش رادکانا، باری دیگر محرم آمد و صدای زنگ قافله حسین بن علی (ع) از حجاز بگوش می رسد و کاروان سالار و کاروانیان هر قدم به میعادگاه نزدیکتر، از دلبستگی ها و تعلقات دنیوی دورتر می شوند تا وحدانیت را اثبات و بر منیت و خودخواهی های نفس انسانی خط بطلان کشند.

باری دیگر محرم آمد و قافله سالار حسین (ع) (مسلم بن عقیل) بر اسب خود نهیب می زند تا پیش از آقای خود به کوفه برسد ندای عشق را به گوش قوم مکر برساند و منتظر است تا مردم کوفی در آغوشش کشند و از آقایشان بپرسند و بگویند… اما شمشیرهای آخته بر جان شیدایش غم یک تاریخ تنهایی را می ریزد اما …حسینی به مسلخ می رود و حسینی و روسفید از این میدان بدر می آید.

باری دیگر محرم آمد و حربن یزید ریاحی به نمایندگی از استبداد خون آشام اموی راه بر حسین بن علی (ع) می بندد ولی با مواجه با خورشید علوی ذوب در ولایت می شود همه چیزش می سوزد و در انتها ستاره ای در آسمان تشیع می شود و همچون مدال بر گردن قهرمان عاشورا می درخشد.

باری دیگر محرم آمد و هرگاه کودکی ناله می زند مادرها به یاد علی اصغر (ع) می افتند و ناگهان نام رباب بر ذهن ها جاری می شود.

علی اصغر (ع) بر دست های پدر و پدر از وحدانیت و خدا می گوید زیرا می خواهد شیطان را رجم و یکتا پرستی را اثبات کند و چهره کریه شیطان را به جهانیان بنمایاند و آل ابی سفیان و ابی سفیانهای همه عصرها را معرفی کند.
شیطان مترصد که انسان آلوده به جنایت شود و ناگهان حقیقت نفس اماره آشکار می شود و علی اصغر (ع) پرپر می شود و حسین (ع) در عبودیتش ذره ای خلل وارد نمی شود.

باری دیگر محرم آمد و از پشت انسان کسی به ندای الست ربکم، قالو بلی لبیک می گوید و برای اثبات فرزند آدم بودن به ندای وجدان جواب می دهد و در پاسخ به میعادگاه معشوق به سوی مسلخ از جان مایه می گذارد و هر چه دارد را در طبق اخلاص فدای هدف می کند و لبیگ گویان بسمت وعده گاه می شتابد.

باری دیگر محرم آمد و صبح محرم فرا رسید و خورشید از نورافشانی بخل نمی ورزد و زمین به دور خود می چرخد و زمان از حرکت نایستاده و حسین بن علی (ع) در یادها زنده است و صدای زینب خاموش نشده و بر یزید نهیب می زند و رعشه بر اندام یزید افتاده حسین را سر بریده و احساس مغلوب شدن می کند و عیشش به طیش مبدل می شود.

باری دیگر محرم آمد و الم ها افراشته، خیمه ها برپا، تکیه ها آب و جارو، رختهای عزا بر تن و منادی ندا می دهد و قافله ابا عبدالله از پشت زمان و از لابلای تاریخ مشام هر جوینده را نوازش و چشم هر بیننده را روشنی می بخشد و ایام عاشورا از راه می رسد و ابا عبدالله همچنان بر گودی قتلگاه ایستاده و فریاد آزادگی سر می دهد.

باری دیگر محرم آمد و خورشید بر گنبد طلایی حسین بن علی (ع) نور افشانده؛ گویی زینب (س) بر تل ایستاده و از بازگشت برادر نگران و مضطرب است.

آخرین رمق حسین (ع) از تن بیرون می رود و گویی جان زینب (س) از تن بدر می رود اما از ذولجناح خبری نیست، چرا ذولجناح می آید و دیگر از سردار بی کفن خبری نیست…

باری دیگر محرم آمد و حسین بن علی (ع) مرگ را به وحشت انداخته و با همه شور و شعورش به ملکوت اعلی پیوست و از فرش به عرش پرواز کرده، به تکلیفش عملکرده پیامبر (ص)در آغوش گشوده و…

اما زینب (س) بر تل زینبیه ایستاده یک چشم به گودی قتلگاه و یک چشم به بار مسئولیت یک تاریخ حقیقت که باید بر ملا کند بر دوش به ظاهر زنانه اش سنگینی می کند اما مسئولیتی که باید همچون مادر بزرگوارش به آن عمل کند.
اینجا دنیا با همه مکرها، حیله ها و زشتی هایش به او رو نشان داده است.

همه به او پناه آورده اند حتی امام عصرش نیز در پناه او… و او تنها بر تیرک خیمه کوس تنهایی زده و مناجات می کند اما با روح بلندش همه چیز را زیبا می بیند و نستوه و آزاده همچون علی مرتضی (ع) فقط با تکیه بر خدا باید بر همه مشکلات، دردها و رنج ها فایق می آید و بی نظیرترین زن که یگانه ترین مسئولیت را باید به اجرا بگذارد بر مستبد ترین خوان آشام جهان نهیب بزند و رسالت حسینی را با شهامت زینبی به انجام رساند.

و من و تو ای برادر و خواهر که با حسین (ع) زندگی می کنیم و با زینب (س) رسالت حسین را بر دوشهامان به نسل آینده انتقال می دهیم، در راه رسالت حسین (ع) باید زینبی عمل کرد زیرا فقط سیاه پوشیدن کافی نیست باید سفید فکر کرد و هنرمندانه عمل کرد مثل زهرا و زینب (س)…

نویسنده رادکانا: محک