به گزارش گلستان ما به نقل از نیلکوه، دکتر علی خسروی رییس سابق دانشگاه پیام نور گالیکش در یادداشتی نوشت:

بهانه این نوشتار مسائلی است که انتخابات ریاست جمهوری اخیر باعث آن گردیده است. کشورهایی که امروزه خواستگاه دموکراسی به شمار می‌روند می‌توان گفت که به دنبال نسخه به‌روز شده دموکراسی بوده و یا بقولی در عصر پسا دموکراسی بسر می‌برند. سازوکار دموکراسی این است که جامعه دو یا چندقطبی موقت گردیده و به‌ظاهر با التهابی خاص روبرو است و این مثال را شاید بتوان در بیماری که به‌نوعی برای به دست آوردن سلامتی می‌جنگد تشبیه کرد. به‌محض کسب سلامتی دوباره آرامش به بدن شخص بازگشته و وی زندگی عادی خود را شروع می‌کند.

کشورهای اخیرالذکر نیز همین مسیر را طی نموده و می‌بینیم که برای به دست آوردن کرسی‌های سیاسی و یا اجتماعی بسان ورود به میدان جنگ خود را تجهیز کرده، رقابت می‌کنند. اما پس از رقابت که البته همیشه نیز خیلی سالم نبوده و از ابزارهای مختلف برای برنده شدن استفاده می‌کنند، همگی برای دور جدیدی از زندگی باهم متحد شده که گویی اصولاً اتفاق خاصی نیفتاده است. آن‌ها ازاین‌پس همگی باهم به دنبال رشد و توسعه کشورشان هستند.

منافع ملی حلقه مهم و تأثیرگذار در این نوع تفکر بوده که آن‌ها را به این بازگشت کمک می‌کند. برای رسیدن به این آرامش پس از طوفان نیازی به نیروهای متحد کننده نداشته و خودبه‌خود و بر اساس سازوکارهای تعریف‌شده دموکراسی این کار را انجام می‌دهند. حتی نیروهای مخالف فکری و مؤثرین در ساختارهای قدرت نیز که صحنه را واگذار کرده‌اند نیز سعی می‌کنند خود را با تفکر پیش رو هماهنگ کنند.

برای همین است که ساختارهای سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی، نظامی و امنیتی آن‌ها همواره با یک شیب ملایم حرکت کرده و احساس خاصی برای اداره‌کنندگان و مردم به وجود نمی‌آید. درواقع اساس این ساختار همان بازگشت به خود بر اساس اصل احترام به اکثریت است.

اما در کشورهایی که به‌نوعی مشق دموکراسی می‌کنند، این ساختارها کج دار و مریض بوده و اصولاً تا مدت‌های مدیدی و بعضی حتی تا دور بعدی رقابت‌ها وجود داشته و حتی خود را بسان یک اپوزسیون نمایان می‌کند.

بر این اساس است که دو طرف تفکرات بینابینی و مشترک را کنار گذاشته و به دنبال رسیدن به حداکثر قدرت با میل خود هستند. این همان پاشنه آشیل این نوع نگاه دموکراتیک است. لازم به ذکر است که حکومت‌های مردمی و دموکراسی بهترین نوع نگاه سیاسی نیستند و همواره باید حدود نیمی از مردم که بازنده شده‌اند، برندگان که فقط اندکی از آن‌ها بیشترند را تحمل کنند. ولی تاکنون بشر به ساختار همه‌پسندی بهتر از آن دست نیافته است.

با نیم‌نگاهی به ساختارهای دموکراتیک جهانی بهتر است که به جامعه خودمان نگاهی بی افکنیم جایی که حتی شاید بتوان اشکالات دمکراسی راکمی تعدیل نموده و با اضافه کردن موارد اخلاقی و آموزه‌های اخلاقی دین اسلام کمبودهای آن را جبران کرده و به‌نوعی نسخه اسلامی آن را مطرح کنیم.

در سال‌های اخیر واژگانی چون مردم‌سالاری دینی بر اساس همین نگاه شکل‌گرفته بود. اسلام به ما می‌آموزد که همواره در جامعه به فکر مردم بوده و برای مردم کارکنیم و رضای خدا را هم حتی اسلام به رضایت مردم گره می‌زند.

در طول سال‌هایی که داریم تمرین می‌کنیم که ساختارهای این‌گونه را با نسخه بومی دینی- محلی آن پیوند دهیم باید ابتدا بتوانیم نسخه اصلی جهانی آن را گرفته، درک کرده و پس‌ازآن با افزودن دیدگاه‌های اسلامی و راهگشا به دیدگاه جدید برسیم که حتی با استقبال دیگران نیز روبرو شود. این نسخه می‌تواند خود ما را نیز به همان تعادل مدنظر برساند.

شاید بهترین راهکار برای این گام به رسمیت پذیرفتن حقی باشد که دیگران کسب کرده‌اند و ما می‌توانیم نفرات بعدی باشیم که آن‌ها باید برای ما این فداکاری را بنمایند.

انشاء الله

انتهای پیام/