به گزارش گلستان ما ؛ حسین پائین محلی فعال فرهنگی و اجتماعی گلستانی طی یادداشت نوشت: خداوند تبارک و تعالی جهان را به بهترین شکل آفرید لذا اگر قرار بود جهان به بهترین شکل ممکن آفریده شود همین جهانی است که شاهد آن هستیم ،البته عده ای از فیلسوفان ملحد و متکلمین و حتی فلاسفه اسلامی پیرامون مقوله شر یا شرور بحثهایی کرده اند چون: عدم بودن شرور یا معنا دار کردن جهان جهت ایجاد قوه اختیار در انسان برای گزینش راه ها در زندگی، همین طور بحثهای دیگری که از مجال این نوشتار بیرون است و به موضوع ما مربوط نمی شود.

به این مسئله اشاره کردیم که جهان کنونی بهترین جهان است لذا می توانیم به این نتیجه برسیم که زیباترین جهان نیز هست چرا که خداوند در کنار اسماء جلال اسماء جمال نیز دارد چنانکه در عرفان اسلامی زن به زعم ابن عربی اسم لطیف و جمال خداوند محسوب می شود.

این زیبایی ها صرف زیبایی مادی نیست بلکه زیبایی معنوی است و این زیبایی باز در اندیشه اسلامی هم وحدت وجودی هم تجلی وجودی معرفی شده است به این معنی که از کثرت به وحدت و از وحدت به کثرت سیر می کند و انسان را معنا می دهد و وجه ممیز هنر اسلامی یا به تعبیر برخی از شرق شناسان هنر قدسی این است که آدمی را حیات می دهد و از پوچی می رهاند و به کمال می رساند چنانچه تغییر فصول از زیبایی های ظاهری و مادی طبیعت نشات می گیرد که خود تنوع در زندگی و حیات و ستیز با روزمرگی و پوچی را به انسان درس می دهد اما این طبیعت ظاهر یا ظاهره طبیعت که می بینم خود زیبایی های معنوی را هم به همراه می آورد چنانچه در بهار رستاخیز جان و محشر را به یاد می آوریم و زنده شدن دل را شاهدیم.

در قرآن دو نوع آیات برای هدایت بشر تبیین شده یکی آیات انفسی ـ یا درونی ـ و دیگر آیات آفاقی ـ یا عینی و طبیعی و مگر کانت فیلسوف مدرنیته از این دو نوع زیبایی به وجد نیامده بود که در وصیت خود از آنها نام برده یکی آسمان پرستاره بالای سرم دیگری وجدان! و اصرار داشت که بر سنگ قبر او نوشته شوند؟!

اما رمضان! تلاقی زیبایی صورت و سیرت و حاصل یگانگی زیبایی ظاهر و باطن این عالم امکان است که در آن شاهد تلاقی آیات آفاقی و انفسی و اسماء جمال و جلالیم! مگر نه این که قرآن این کتاب الهی در این ماه مبارک توسط جبرئیل این فرشته الهی بر قلب پیامبر خاتم نازل شد؟!

مگر نه این که ولی خدا علی (ع) در این ماه به شهادت نائل گردیدند؟ مگر نه این که شب قدر در این ماه است که به فرموده خداوند سبحان از هزار ماه برتر است و سرنوشت هر مومنی تا سال بعد در این شب رقم می خورد؟ مگر نه این که اگر انسان ارزشش در جستجوی حکمت بودن تعریف شود و مادی «شدن» قلمداد گردد در رمضان هم حکمت نظری که غایت آن فهم حق از باطل و تمیز خوب از بدو هم حکمت عملی که غایت آن عمل به خوبی ها و پرهیز از رذایل اخلاقی است برای انسان میسر می شود؟ اگر انسان که حقیقتش بین دو بی نهایت انس و نسیان تعریف شده بخواهد به قرب برسد باید با برنامه و تفکر و توسل و توکل و ترتیب آداب و رسوم این ماه به کمال انسانی خویش نزدیک شود که گفته اند: صمت وجوع و سحر و عزلت و ذکر به دوام ناتمامان جهان را کند این پنج تمام!

رمضان ماه ارتباط است ماه تبیین چگونگی رابطه انسان در وهله اول با خویشتن که مقدمه ارتباط با خدا و پس از آن هستی و دیگر انسانها در جامعه انسانی و سایر چیزها در زیست جهانی ماست! رمضان بهترین ماه خداست که در آن هر ناممکن ممکن می شود! نه رجب، نه صفر، نه شعبان و نه عاشورا هیچ یک آدمی را این گونه لحظه به لحظه به امر قدسی پیوند نمی زند! در رمضان انسان را از ابتدای بیداری تا انتهای شب به خویشتن و پاسبانی از وجود می پردازد!

در رمضان انسان معنای مشارطه و مراقبه و محاسبه را تا ژرفنای حقیقی خویش شهود می کند و به نمایش می گذارد! در رمضان انسان به همه چیز می اندیشد از هستی خویش تا دیگران تا خود مفهوم و حقیقت هستی! اما در عاشورا به دیگری می اندیشد و در صفر به خویش و در سایر لحظات دیگر اگر به خود فکر نکند چنان به روزمرگی غرق می شود که گویی به ساحت چیز وارگی تنزل یافته!

پایان رمضان چون ابتدای آن شادی آور است چون در پایان رمضان هم اتحاد سیاسی جامعه اسلامی به نمایش گذاره می شود و هم عید محسوب می گردد! عیدی که نماز وحدت برآیند آن است و جهان این نماز و نیاز انسان را به تماشا می نشیند! ماندگاری رمضان در هنر و شعر و ادبیات خود را جلوه گر می کند تا تنها در ماه رمضان محدود نشود.

اما از این روست که رمضان در ذهن و دل و زبان و فرهنگ و اندیشه تاریخ ما ریشه می دواند و جهان بینی ما را شکل می دهد که خود بر جهان شناسی ما تاثیر می گذارد تا جایی که ما بی رمضان ما نیستیم و از این روی است که در ماه های دیگر نیز برای این پیوند و تجدید میعاد با رمضان روزه قرار داده شده است واخراینکه رمضان تحقق شمه ای از عالم پریروزی وپس فردایی درساحت عالم دیروزی و امروزی و فردایی است و با امید به این که خداوند طاعات و عبادت همه بندگان را بپذیرد.

این یادداشت را تقدیم به اساتید بزرگوارم آقایان نعمت جوادی، محمدرضاحکیمی و داهی آذر می کنم - حسین پائین محلی

انتهای پیام/