«آمدم ای شاه، پناهم بده...» این تنها یک آهنگ نیست، این فریادِ روحی است که در جستجوی آرامش، به سوی تو پر میکشد.
به گزارش خبرنگار سرویس چندرسانهای «گلستان ما»؛ در این خلوتگاهِ نور، جایی که دلها به پرواز در میآیند و چشمها به اقیانوسِ کرامت تو خیره میمانند، قصهها جاریاند. قصههایی از امید، از توبه، از دلهای شکستهای که در پناهِ تو، التیام یافتهاند. اینجا، در حریمِ هشتمین آفتاب، هر زائر، داستانی دارد، اشکی دارد، نیازی دارد که با تو درمیان میگذارد.
ای امامِ مهربانی، اینجا، جایی فراتر از خاک و خشت، دلها به دلها گره میخورند، در هوایِ آکنده از عطرِ دعا، زمزمهها به آسمان میرسند. «آمدم ای شاه، پناهم بده...» این تنها یک آهنگ نیست، این فریادِ روحی است که در جستجوی آرامش، به سوی تو پر میکشد.
نگاه کن به این چهرهها، به این قلبهای خستهای که بارِ سنگینِ زندگی را به امیدِ نگاهی از جانب تو، به دوش میکشند. هر کدامشان، رو به صحنِ وسیعت، با تو نجوا میکنند، از دردهایشان میگویند و از آرزوهایی که در دل پروراندهاند.
ای، ضامنِ آهو، ضامنِ قلبهای ما باش.
© کپی بخش یا کل هر کدام از مطالب گلستان ما با ذکر منبع امکان پذیر است.
نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط خبرگزاری گلستان ما در وب سایت منتشر خواهد شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد