به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»، شهید مدافع حرم قاسم غریب در بخشی از وصیت‌نامه‌اش نوشت: «رفقا دنیا خیلی کوچک و زودگذر است، نکند که متعلقات و زر و زیورهای دنیوی، بین شما و شهادت فاصله بیندازد، اگر آرزوی شهادت دارید نباید وابستگی به دنیا داشته باشید و خط مشی شما خط ولایت باشد و افکار گروه‌های منحرف و ضد ولایی در وجود و فکر شما تأثیر نگذارد.  

ان‌شاءالله باید تا نابودی کامل استکبار جهانی، اسرائیل و آمریکا به‌پیش برویم و این پرچم مقدس انقلاب اسلامی را با دست رهبر عزیزمان به دست آقا امام زمان برسانیم.

شهید قاسم غریب در تاریخ ۱۳۶۱/۱/۱ در روستای سیدمیران به دنیا آمد. بستر رشد اجتماعی این شهید بزرگوار طبقه کشاورز و زحمتکشی بود که با نون حلال شیرمردانی چون قاسم غریب را تحویل جامعه داد.
او فرزند دوم خانواده‌ای بود که سه برادر و یک خواهر را در خود جای داده بود. محمدرضا غریب پدر شهید قاسم غریب در حالی که زمین زراعی زیادی نداشت با سختی و مشقت فراوان فرزندان خود را تربیت کرد.
شهید مدافع حرم قاسم غریب دوران تحصیلات ابتدایی را در دبیرستان شهید صادق تازیکه سیدمیران گذراند و دوراه راهنمایی را نیز در همان روستا به مدرسه آزادگان رفت. او برای تحصیل در مقطع دبیرستان عزم گرگان کرد و دردبیرستان شهید رجایی گرگان مشغول تحصیل شد.

قاسم غریب در سال ۱۳۷۹ بعد از اخذ مدرک دیپلم در کنکور دانشکده افسری دانشگاه امام حسین(ع) شرکت کرد و قبول شد و رسما به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد.

او ۵ سال بعد در سال ۱۳۸۴ در شهر قم با خانم اعظم السادات حسینی خادم افتخاری مسجد جمکران ازدواج کرد که حاصل این ازدواج دو فرزند پسر۶ و ۸ ساله بنام‌های امیرعباس و محمد امین بود.

او بعد از ازدواج به شهر مقدس قم رفت و تا پارسال در این شهر زندگی می‌کرد. طی این سالها او در میدان رزم با گروههای انحرافی پژاک و منافقین داخلی مجاهدانه جنگید تا اینکه یک چشم خود را از دست داد و همچنین ۴ ترکش نیز در بدن وی جاخوش کرد.

بعد از جانباز شدن از ناحیه چشم، به توصیه پزشک که باید برای حفظ چشم دیگر مناطق مرطوب را برای ادامه کارت انتخاب کنی، وی به زادگاهش گلستان آمد و مدتی در سپاه استان و بعد از آن نیز به گردان‌های تکاور تیپ مردم پایه سپاه نینوا پیوست.

اما این موجود پرخروش و رزمنده شجاع را یارای دوری از نبرد و میدان رزم نبود و با درک صحیح از شرایط روز و عربده کشی تکفیری‌های مزدور اسراییل، آهنگ سوریه کرد و داوطلبانه برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) به به این کشور رهسپار شد.

قاسم بعد از انتقال همسر و فرزندان و زندگی خود به شهر قم، به سوریه رفت و به مبارزه با تکفیری‌ها پرداخت و این دومین مرحله‌ای بود که او برای دفاع از حریم حضرت زینب(س) به سوریه می‌رفت و آخرین باری بود که وطن را می‌دید و در ۲۴ رمضان سال ۹۴ در ارتفاعات تلمور سوریه برای همیشه از میان ما پر کشید.

به گواه اکثر همرزمان، دوستان، هم محلی‌ها و خانواده‌اش او را جز با «شربت شهادت» نمی‌شد سیر کرد و آنقدر ذوب در ولایت و دوستدار ائمه اطهار سلام الله علیها بود که ذره‌ای از تلاش برای نجات مسلمین بر نمی‌داشت. او مداحی بود که آخر مداحی‌هایش جمله «شهادت آرزومه» را زمزمه می‌کرد و آخرش هم به این مقام نایل شد.

قاسم غریب خلیان هلی کوپتر نیز بود و تصویری که مشاهده می‌کنید در سال ۸۷ در جمع یگان ویژه پاسداران در معیت فرماندهی معظم کل قوا حضرت آیت الله العظمی امام خامنه‌ای و سرلشکر عزیز جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران، سید یحیی رحیم صفوی مشاور فرماندهی کل قوا گرفته شده است که خلبان این هلی کوپتر شهید قاسم غریب بود.

شهید قاسم غریب در این تصویر با بالا بردن دستش به نشانه احترام نظامی ارادت قلبی خود را به مقام عظمای ولایت اعلام می‌کند.
روحش شاد، یادش جاویدان…