به گزارش «گلستان ما»، شهید نورمحمد پرون، سوم آبان ۱۳۳۹ در روستای بناور از توابع شهرستان بندر ترکمن چشم به جهان گشود. پدرش آق اویلی، چوپان بود و مادرش قاربی بی‌نام داشت. خواندن و نوشتن نمی دانست. او نیز چوپان بود. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. هجدهم شهریور ۱۳۶۲ در کوشک بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سینه، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای روستای پنج پیکر تابعه شهرستان زادگاهش واقع است.

خاطره‌ای به نقل از برادر شهید

در یکی از روزهای سرد زمستانی یک روز عصر وقتی پدرم از بازار به خانه آمد در دستش چکمه‌ای قرمز و براق، خودنمایی می‌کرد همه بچه‌ها با ذوق و شوق به سوی پدر رفتیم تا بدانیم آن چکمه سهم چه کس است. پدر دستی بر سر همه ما از روی محبت کشید ولی چکمه را به برادر کوچکترم نورمحمد داد. او وقتی چکمه را دید با خوشحالی دستان پدر را بوسید و چکمه را محکم در بغل گرفت و به حیاط رفت تا آن را به پایش کند.

انصافا چکمه زیبایی بود و من چقدر دوست داشتم آن سهم من می‌شد به همین دلیل با دلخوری به گوشه‌ای از اتاق رفتم و خود را سرگرم درس خواندم کردم. لحظاتی بعد نورمحمد که متوجه ناراحتی من شده بود نزد من آمد و چکمه‌هایی را که لحظاتی قبل با خوشحالی به پا کرده بود را به من داد و گفت: بیا برادر جان من این چکمه‌ها را دوست ندارم. این برای تو، من بعدا یکی دیگر می‌خرم.

به چشمان معصومش نگاهی کردم؛ در اوج نیاز و علاقه ایثار می‌کرد چطور ممکن بود برادری که دو سال از من کوچکتر است انقدر ایثار و از خودگذشتگی از خود نشان داده در حالی که من از خوشحالی او خوشحال نشدم. در حالی که برادر کوچکترم را که حالا نزد من یک مرد بزرگ بود محکم در آغوش گرفته بودم با لبخند گفتم: برادرجان این کفش برای خودت.

سالها بعد برادرم در جبهه های جنگ به شهادت رسید. وقتی همرزمانش از ایثار و از خودگذشتگی‌های نورمحمد در صحنه‌های نبرد برایمان تعریف می کردم من فقط لبخند می زدم.

انتهای پیام