به گزارش خبرنگار سرویس اجتماعی پایگاه خبری و تحلیلی «گلستان ما»، شهید غلامحسین رحمانی، در تاریخ دهم شهریور ۱۳۳۸ در خانواده‌ای در شهرستان بجنورد به دنیا آمد. پیش از مدرسه او را به مکتب‌خانه فرستادند و سپس در دبستان منوچهری شهرستان علی‌آبادکتول مشغول به تحصیل شد. اوقات فراغت را به مسجد می‌رفت و یا به ورزش می‌پرداخت. در مقایسه با کودکان دیگر بسیار آرام و ساکت بود. اخلاق و رفتارش از دیگر فرزندان خانواده بهتر بود. دوره راهنمایی را در مدرسه سپهر شهرستان علی‌آباد گذراند. در این ایام در کارهای ساختمانی به فعالیت می‌پرداخت. دوره متوسطه را در هنرستان پی گرفت و سال دوم متوسطه بود که در آزمون ورودی دانشسرا قبول شد.

 بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به شغل معلمی که آرزویش بود روی آورد و در دانشسرای تربیت‌معلم گرگان، تحصیلات خود را ادامه داد. در سال ۱۳۵۸ به عضویت سپاه در آمد. در سال ۱۳۵۸ ازدواج کرد و سپس در روستای حاجی کلاته، زندگی مشترک خود را آغاز کردند.

 غلامحسین از همراهان سیاسی جامعه روحانیت بود و در تشکیلات حزب جمهوری اسلامی فعالیت می‌کرد. اولین فرزند وی در سال ۵۹ به دنیا آمد. از ۱۳۶۰ به‌عنوان بسیجی به جبهه اعزام شد. در محور بانه - سردشت از ناحیه پا مجروح شد. در سال ۱۳۶۱ فرزند دومش درحالی‌که او در جبهه‌ها حضور داشت، متولد شد.

 در سال ۱۳۶۴ فرزند سوم رحمانی متولد شد و او در همین سال از طرف سپاه به سفر حج مشرف شد. در ۶ فروردین ۱۳۶۵ مسئولیت فرماندهی گردان امام حسن (ع) را در جبهه به عهده گرفت. هم‌رزمان رحمانی صفات اخلاقی بارز وی را تواضع و شجاعت ذکر کرده‌اند.

 رحمانی به‌عنوان فرمانده گردان امام حسن (ع) در کارها با نیروها مشورت می‌کرد و معمولاً کارهای سخت و مشکل را، خود عهده‌دار می‌شد. به خدمت در بسیج و سپاه خیلی علاقه‌مند بود و بیشتر به امور فرهنگی و تربیتی علاقه داشت. مدتی رئیس اولیا و مربیان آموزش‌وپرورش علی‌آبادکتول بود.

 با آن که در عملیات کربلای ۵، گردان امام حسن (ع) در منطقه عملیاتی فاو خط‌نگهدار بود. غلامحسین رحمانی به فاو آمده و یکی از دوستانش را واسطه قرارداد تا از فرماندۀ لشکر - مرتضی قربانی - موافقت شرکت در عملیات را بگیرد. فرماندۀ لشکر درخواست او را پذیرفت و او هنگامی که خبر موافقت شرکت در عملیات را شنید از خوشحالی سر از پا نمی‌شناخت. سرانجام در همین عملیات در بهمن‌ماه سال ۱۳۶۵ به شهادت رسید.

انتهای خبر/