به گزارش گلستان ما، داود خاندوزی، عشق به امام حسین(علیه السلام) معماری پیچیده‎ای را در دل هر عاشق به وجود آورده که یارِ عاشق، تنها محو دلدادگی ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) می شود و این دلدادگی به سالار شهیدان (علیه السلام) منجر به تربیت فرزندان صالحی برای «اسماعیل کفاش» شد، زبانت که به تربت امام حسین(علیه السلام) باز شود و سفره حسینی در زندگیت گسترده، مهر عشاق بر دلت حک می‎شود و بیرق عزاداری حسینی بر دوشت پر افتخار می‎ ماند.

کاری که در آن تنها رضای خدا باشد ماندگار می شود و حق دارد زینب(سلام الله علیها) بگوید که «در کربلا جز زیبایی ندیدم»، این زیبایی است که امروز میلیون‎ها عاشق را در اربعین در نقطه عطف دلدادگی حسینی گرد هم می آورد و این عشق است که باعث می شود منزلی مثل منزل «اسماعیل کفاش » و پینه دوز تبدیل به حسینیه عزاداری سید سالار شهیدان کربلا شود.

نزدیک محله میخچه‎گران از هر کسی بپرسی حسینیه بخشیانی‎ها کجاست از هر کوچه و پس کوچه‌ ای به شما آدرس می‎دهند، شاید «اسماعیل کفاش» و «حاج خانم جهان طالبی» تصور نمی ‎کرد که بیرق عزایی که به نام امام حسین(علیه السلام)  در سال 1381 در منزلش برپا شده با نامشان جاودانه بماند.

وارد تکیه بخشیانی ها که می‎ شوید عکس از مرحوم «اسماعیل کفاش» و مرحومه «حاج خانم جهان طالبی» با روی گشاده و خندان نظرتان را جلب می کند و این عکس انگیزه ای در دل فرزندان و نوادگان ایجاد کرده که برای حسینی بودن از هیچ کوششی دریغ نکنند.

طوق و آرزوی مادر منزل «اوستا اسماعیل کفاش» را حسینیه کرد

از سال 81  که طوق مسجد میخچه‎گران وقف این منزل شد و از این منزل به سمت مسجد میخچه‎ گران در پنجم محرم روانه می شد آرزوی مادر این بود که روزی منزلش حسینیه و پاتوق عزادارن حسینی شود، بنا به گفته «ابوالفضل بخشیانی» این طوق امام حسین(علیه السلام) و آرزوی مادر باعث شد که این مکان به حسینیه تبدیل شود.

حسینیه بخشیانی‌های گرگان بر خلاف برخی از تکایا و حسینیه‎ ها که بدعت نامبارکی دارند و تنها درب تکیه آنها برای آشنایان و دوستان باز است در طول سال پذیرای اقشار مختلف مردم است و خاندان بخشیانی با مهر حسینی خدمت ‎گذار عزادارانی است که پا به سوگواری حسینی می گذارند.

«آیت‎الله علوی گرگانی» نیز چند سالی است که به حسینیه بخشیانی‎ ها متشرف می شود و  با خادمان این حسینیه دیدار می‎کند و در این مکان نماز می گذارد، جویای برنامه‎های حسینیه می شود و برای آنها دعا می‎ خواند.

فرزند حاج اسماعیل کفاش در گفت‎وگو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در گرگان می‎گوید: مادرم آرزو داشت پس از فوتش ملک شخصی آنها به حسینیه تبدیل شود که این حسینیه به نام خودشان نامگذاری شد و با نیت عزاداری و مراسم های فرهنگی و مذهبی شهر در طول سال برنامه های متنوعی دارد.

وی تصریح کرد: در طول سال در روزهای چهارشنبه بعداز ظهر در حسینیه بخشیانی ها مراسمی ویژه بانوان شکل می‎گیرد و از اول ماه محرم تا انتهای ماه صفر این مکان محفلی برای روضه خوانی است و از همه مهمتر پایگاهی برای هیئت مهدویون گرگان به شمار می‌ رود.

«ابوالفضل بخشیانی» ادامه داد: پس از فوت پدر و مادرم، خواهر و برادران همگی به این توافق رسیدند که این مکان به حسینیه تبدیل شود و برای برگزاری مراسمات مذهبی در شهر فعالیت کند.

وی خاطرنشان کرد: برادران و خواهران دست به دست هم گذاشتند و هیئت عزاداری حسینی را در این حسینیه می گردانند و این هیئت شخصی نیست و ۹۰ درصد مراسمات در این حسینیه به شکل عمومی برگزار می شود.

حسینیه بخشیانی ها منحصر به  گروهی نیست

فرزند حاج اسماعیل کفاش یادآور شد: نباید مکان‌هایی که به نام اهل البیت(علیهم السلام) نامگذاری شده منحصر به فرد و متعلق قشر خاصی باشد چرا که کسانی که چنین مکان هایی را وقف و یا برای مراسم های امام حسین (علیه السلام) واگذار می کنند چنین توقعی دارند و شاید دعای دیگران در حق بانی بیش از دوستان و آشنایان اثر گذار باشد.

بخشیانی بیان کرد: پدرم یک کفاش ساده بود که در چهار راه میدان رو به روی امامزاده چهل تن کنار مغازه‌ ای می نشستد و از راه کفاشی  و (پینه دوزی) امرار معاش می کرد، مادر خانه دار بود، مادر بزرگم «ملا زبیده رحمانی» بود، ملا زبیده یکی از ملاهای اصیل گرگانی بود که خیلی از ملاهای گرگان شاگرد ایشان بودند و در این ایام حیات خود چهل سفر به کربلا داشت بیش از ۱۰۰ سال سن داشت و پس از فوتش،  دختران و نوه هایش  راهش را ادامه دادند.

وی متذکر شد: خانواده بخشیانی خانواده مذهبی در سطح متوسط جامعه بودند و به برکت اهل البیت(علیهم السلام) توانستند تنها ارث پدری را به حسینیه تبدیل کنند و برکات آن برای ما ملموس بوده و  افتخار داریم که بچه های استاد اسماعیل و نوه های ملا زبیده امروز در شهر دارالمومنین کار فرهنگی می کنند.

آرزو دارم به دست امام زمان(عجل الله) نذری بدهم

بخشیانی بیان کرد: هیئت داران با مشکلات زیادی روبه رو هستند و پیشنهاد  دارم که هیئت ها تنها برای عزاداری نباشد و برای میلاد اهل البیت(علیهم السلام) نیز برنامه ریزی کنند و از سویی بزرگترهای هیئت راه را برای جوانان باز کنند.

وی در خصوص انگیزه خود و خانواده از فعالیت در هیئت های مذهبی و این حسینیه گفت: از فردی که سالیان سال در کربلا ایستگاه صلواتی برپا می کرد، پرسیدند که چرا این کار را در این سال ها ادامه داده ای که او بیان کرد آرزو دارم که به دست امام زمان(عجل الله) چای بدهم، من نیز با این حرکت دوست دارم روزی به دست امام زمان عجل الله) در مراسم های عزاداری و مناسبت‌ها چای، آش و نذری بدهم و همین که جواب سلام مرا پاسخ بدهند در راه اهل البیت(علیهم السلام) ما را بس است.

پایان پیام/