به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»، احمد ملاشاهی در یادداشتی نوشت: در بازی فوتبال با قطر می‌شد حس غیرت برای تیم ملی را در گوشه گوشه شهر اندازه گیری کرد از ابمیوه فروشی که تلویزیون را به سمت پیاده رو کج کرده بود و برای رهگذران نیمکت چیده بود، از گل فروش که در میان صدها گل تمنای گل داشت، از عینک فروشی که چشم‌ها در آن با تمام دید به تماشای بازی دوخته شده بود.

دیدنی بود که پسرک گردو فروش موبایلش را وسط گردها گذاشته بود و حرص می‌خورد و فشار می‌داد گردها را بخاطر توپی که به تیرک دروازه خورده بود.

طلافروش به اندازه گوجه و خیار هم دلش به فروش طلا نبود و حجره‌اش شده بود سینما. جمیعت اضافی هم از پشت شیشه طلا فروشی بازی را دنبال می‌کردند.

همه این صحنه‌ها بخاطر یک بازی بود که می‌خواستیم آخرش پرچم ما بالا برود غیرت ایرانی بودن چنین می‌کند با ما انهم بخاطر یک بازی پس باید حق داد به آن ایرانی که نمی‌خواست در میدان نبرد واقعی ببازیم، ما که طاقت باخت نداریم چگونه می‌توان انتظار داشت آن محمدجهان آرا طاقت پذیرش شکست را داشته باشد، به آن امام باید حق داد که قطعنامه را جام زهر بداند بی‌آنکه صدام متجاوز به ایران به دار مجازات آویخته شود به سیدعلی باید حق داد که به دشمن ایران گوشزد کند «یکی بزنی ده تا می‌خوری».

باید حق داد به آنانکه در زمستان سرد به دل اروند زدند تا ایران بماند باید حق داد به آنها که به سوریه و عراق رفتند تا خطری به هیجده قدمی دروازه ایران نرسد باید حق داد به حاج قاسم و مدافعان حرم که بخواهند تکه تکه شوند اما ایران تکه تکه نشود.

باید حق داد به ملتی که چهل و پنج سال در دل شهر راهپیمایی می‌کنند و پرچم ایران را بالا می‌برند تا دشمن ببیند ایران فدایی دارد باید حق داد که وقتی انتخابات می‌شود هر رای را در حکم یک دفاع از وطن ببیند فلسفه جمهوری اسلامی ایران حرم ماست همین است.

ما که طاقت باخت نداریم پس باید حق داد که طاقت دیدن شکست ایران را نداشته باشیم فلسفه کار فردوسی و سرودن شاهنامه همین بود، بهانه یوم الله ۲۲ بهمن، مشارکت حداکثری و دلیل سرود ایران و دست به سینه شدن همین است، دلیل اینهمه آمدن به میدان و خسته نشدن همین است که «چو ایران نباشد تن من مباد».