به گزارش گلستان ما به نقل از رادکانا؛ “پلیس خوب_ پلیس بد” یکی از دکترین‌های متداول در عرصه سیاست خارجی به شمار می‌آید که مبتنی بر دو عنصر تهدید و تطمیع است.

همچنانکه از نام این استراتژی برمی‌آید، نقش‌آفرینان این دکترین به مثابه پلیس‌هایی هستند که برای باج‌خواهی از مجرمین، در ظاهر به دو گروه تقسیم می‌شوند و گروه موسوم به پلیس خوب با ترساندن مجرمان از پلیس‌های سخت‌گیر، آنان را به باج‌دهی ترغیب می‌نماید.

در موضوع پرونده‌ی هسته‌ای ایران و در مقاطع مختلف، ۱+۵ از این استراتژی در برابر ایران بهره گرفته و به فراخور شرایط، جای پلیس خوب و بد عوض شده است؛ همچنین ایالات متحده گاهی سیاست مزبور را با جنگ زرگری دولت و کنگره، به اجرا درمی‌آورد.

هنگامی که اولین بحث ها پیرامون فعالیت‌های هسته‌ای ایران مطرح شد آمریکا در نقش پلیس بد و اروپا در قامت پلیس خوب ظاهر شدند و ایران در این میانه، امتیازدهی به پلیس خوب را برگزیده، تعلیق موقت را پذیرفت اما پس از پایان مدت مزبور، طرف اروپایی با این بهانه که ما بدون اجازه آمریکا(پلیس بد) نمی‌توانیم کاری انجام دهیم؛ از به رسمیت شناختن حق قانونی ایران شانه خالی کرد.

دیگربار و در جریان مذاکرات منتج به برجام، دکترین پلیس خوب و پلیس بد مجددا به منصه‌ اجرا درآمد با این تفاوت که این بار قوه مجریه آمریکا، نقش پلیس خوب و کنگره آمریکا و فرانسه نقش پلیس بد را بر عهده گرفتند و از این طریق امتیازات بی حدوحصری را در قالب توافق برجام به ایران تحمیل کردند.

امتیازات فراوان اخذ شده از ایران در برجام اما، ترامپ تاجرصفت را اقناع نکرده است و از این رو در صدد آن است با ترسیم چهره‌ی “دیوانه‌ای غیرقابل پیش‌بینی” از خود، ایران را برای حفظ برجام وادار به امتیازدهی مجدد نماید.

استراتژی “ترامپ هراسی” بازتولید دکترین پلیس خوب_پلیس بد است و شاهد آن هستیم که به موازات تهدیدهای ترامپ، اروپا از در تطمیع وارد شده است.

اظهارات برخی مقامات دیپلماتیک مبنی بر اینکه در صورت خروج آمریکا از برجام و پایبندی اروپا به این توافق، ایران به برجام متعهد خواهد ماند بیانگر این واقعیت تلخ است که طرف ایرانی، این‌بار نیز دچار اشتباه ادراکی شده، قائل به تمایز میان پلیس خوب و پلیس بد است و می‌پندارد اروپا در واقع با سیاست آمریکا در خصوص برجام، مخالف است.

این نکته را نباید از نظر دور داشت که اظهارات تند ترامپ صرفا یک نمایش است تا از بیم مرگ، دست به خودکشی بزنیم و با پذیرش محدودیت در حوزه توان دفاعی، به سرنوشتی چون عراق و لیبی دچار شویم.

نویسنده: محمدسعید ابراهیمی

انتهای پیام/