در چند سال اخیر با کلمه ای نام آشنا مواجه شده ایم که تعریف و توافقی جامع و کامل از آن حاصل نشده است؛ کلمه ای که شاید در صفحات تاریخ معاصر برای همیشه به یادگار بماند، کلمه ای  به نام برجام. کلمه ای که در دولت دوازدهم، دولتی که با شعار تدبیر، چاره اندیشی، امید و رونق اقتصادی متولد شد، کلمه ای که حاصل و برداشتی برای خود دارد یا ندارد؟

خارج از تعریف کلمه برجام در چند روز اخیر فعل و انفعالاتی در داخل و خارجِ مرزهای جمهوری اسلامی ایران، رخ داده است. شاهد اخباری مبنی بر این بودیم که یک تیم مذاکره کننده درباره ی برجام به اتهام جاسوسی مجرم شناخته شده است. مسئله ی کوچک یا ساده ای نیست؛ هر کسی که به منافع ملی ایران ذره ای اعتقاد داشته باشد، نمی تواند از کنار این خبر ساده بگذرد.

وقتی درباره ی مسئله ای چنین حساس مذاکره می کنید، هیچ چیز مهم تر از این نیست که طرف مقابل نداند استراتژی شما چیست، تا کجا و بر سر چه مسائلی کوتاه خواهید آمد و چه چیز خط قرمز شماست. “وقتی دست رو باشد عمل چانه زنی بی معناست” درست است که ظاهراً بِده بستانی رخ داده است، اما در واقع طرف مقابل روند مذاکرات و نتیجه آن را کنترل می کند. کسی که اکنون دادگاه او را مجرم شناخته، یکی از اصلی ترین افراد مذاکره کننده درباره ی تحریم ها بوده است.

 واقعا با این وضع آیا عجیب است که بخش تحریم ها در برجام چنین بی محتوا و ضعیف باشد؟ نمی توان تا پیش از دست رسی به جزئیات قاطعانه قضاوت کرد.

حال سوالاتی در ذهن دانشجویان مؤمن و انقلابی شکل می گیرد که می توان به موارد ذکر شده اشاره کرد:

1) آیا برجام نوازدی ناقص الخلقه نیست؟

2) برجام آغاز نفوذ بود یا نتیجه نفوذ؟

3) برای امتیاز در مذاکرات باید من را دیوانه فرض کنید؟

4) آیا هر توافقی بهتر از عدم توافق است؟

5) برجام باید باشد تا مشکلات آب خوردن و محیط زیست حل شود؟

که جواب های در هم تنیده ای دارد:

به نظر بنده پاسخ سوال های پیش روی دانشجویان، کاملاً واضح و آشکار است. تا وقتی که برجام منافع کشورمان را تأمین کند به آن پایبند خواهیم بود. باید “ما می توانیم” که عبارتی حقیقی و ارزشمند است را از بالقوه بودن به بالفعل بودن تبدیل کنیم و اقتصاد مقاومتی را در جمهوری اسلامی ایران شکوفا کنیم و در کنار آن همواره به توصیه رهبر انقلاب یعنی تعاملی گسترده با دنیا که درست نقطه مقابل آن چیزی است که دشمنان ما سلطه گران عالم دنبالش هستد، عمل کنیم.

 ما در ادامه می توانیم با همه دنیا منهای آمریکا و رژیم  صهیونیستی غاصب، رابطه داشته باشیم. ما می توانیم هم با ملت ها و دولت ها دیگر تعامل برقرار کنیم و هم از کمک آن ها بهره مند شویم.

حیات اجتماعی بشریت این جور پیش می رود همکاری، همدلی، همراهی، تعامل با دنیا. اقلیم و جغرافیای ما امکانات رسیدن به این ها را آسان می کند.

انتهای پیام/