به گزارش گلستان ما، مجتبی لشکر بلوکی در یادداشتی نوشت: امام حسن مجتبی(۳-۵۰ق) دومین امام شیعیان که ۱۰ سال (۴۰-۵۰ق.) امام و حدود ۷ ماه خلیفه مسلمانان بود.

اهل سنت او را آخرین خلیفه از خلفای راشدین دانسته‌اند.

حسن بن علی نخستین فرزند امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و نخستین نوه پیامبر(ص) است.

در مظلومیت ایشان همین بس که به دست همسر خود با زهر به شهادت می رسد !

وی ۲ بار،  کل اموالش و ۳ بار،  نیمی از دارائی هایش را به نیازمند بخشید و به سبب همین بخشندگی هایش وی را " کریم اهل بیت " نامیدند.

اما شاید بتوان گفت که بارزترین اتفاق زندگی امام مجتبی (ع)ماجرای صلح با معاویه است .

همان موضوعی که از جمود فکران زمان امام تا بی بصیرتان زمان حال برداشتهای اشتباه از آن می گیرند ؛ تاریخ نوشته است که برخی از همین خشک مقدس ها بَعد از صلح امام حسن مجتبی(ع) را با لفظ " مذلّ المومنین " ( خوار کننده مومنان )  مورد خطاب قرار می دادند !

ماجرای صلح امام با معاویه :حسن بن علی در ۲۱ رمضان سال ۴۰ هجری قمری ، و پس از شهادت امام علی(ع) ، به امامت رسید.

 در همان روز امامت بیش از چهل هزار نفر با امام مجتبی(ع) برای خلافت بیعت کردند.

اما معاویه که خود ادعای خلیفه گری جامعه را داشت ، خلافت امام حسن(ع) را نپذیرفت و با لشکری از شام به سوی عراق حرکت می کند.

امام مجتبی(ع) سپاهی به فرماندهی عبید الله بن عباس به سَمت معاویه فرستاد و خود به همراه یک گروه دیگر به ساباط رفت.

معاویه تلاش کرد با طرح شایعاتی میان سپاهیان امام حسن(ع) ، زمینه را برای برقراری صلح فراهم کند.

در این شرایط، امام مجتبی (ع) مورد سوءقصد یکی از خوارج قرار گرفته ، زخمی می شوند و برای مداوا به مدائن منتقل می گردند .

همزمان ، گروهی از سران کوفه به معاویه نامه نوشتند و قول دادند حسن بن علی را به وی تسلیم کنند یا به قتل برسانند.

معاویه نیز نامه‌های کوفیان را برای حسن بن علی(ع) فرستاد و به او پیشنهاد صلح داد.

 امام مجتبی(ع) آن تنها ترین سردار ، به ناچار صلح و واگذاری خلافت به معاویه را پذیرفت ، ولی با شروطی ؛

در کتاب الفتوح ؛ نوشته ابن اعثم کوفی شروط امام مجتبی (ع) را برای صلح چنین نوشته است :

معاویه باید بر اساس کتاب خدا ، سنت پیامبر و روش خلفای راشدین رفتار کند.

معاویه کسی را ولیعهد و جانشین خود نکند و انتخاب خلیفه را به شورای مسلمین واگذارد.

همه مردم هر جا هستند در امنیت باشند.

 شیعیان و اصحاب علی(ع) بر جان ، مال و خانواده خود ایمن باشند.

 معاویه علیه حسن و برادرش حسین و سایر اهل بیت هیچ دسیسه‌ای به کار نبرد و به آنان آزاری نرساند.

 بعدها همگان به تجربه دیدند که معاویه به هیچ‌ یک از این شروط‌ عمل نکرد.

دلایل صلح امام حسن(ع) با معاویه :

حفظ جان خود و شیعیان

 (شیعیان گروه کمی بودند و در صورت جنگ در آن شرایط به دست معاویه سرکوب می شدند )

عدم حمایت مردم از امام حسن(ع) و نبود نیروهای جنگی کارآمد

( امام مجتبی(ع) در پاسخ شخصی که به صلح اعتراض کرد ، چنین فرمود:

( من به این علت حکومت را به معاویه واگذار کردم که یارانی برای جنگ با او نداشتم.

اگر یارانی داشتم ، شبانه روز با او می‌جنگیدم تا کار یکسره شود.)

جلوگیری از خونریزی

بعدها هنگامی که معاویه او را برای جنگ با خوارج دعوت کرد امام فرمود:

(اگر می‌خواستم با کسی از اهل قبله جنگ کنم ، اول با تو نبرد می‌کردم ؛ ولی من از تو دست برداشتم و برای صلاح امت اسلام و حفظ خون مسلمانان با تو کنار آمدم)

حفظ دین

(آن زمان جامعه اسلامی در شرایطی قرار داشت که ممکن بود جنگ با معاویه ، اصل دین را در جامعه از بین ببرد)

 خطر خوارج

ابوبکر محمد بن عبدالله بن عَرَبی ، نویسنده کتاب احکام القرآن می‌گوید:

(یکی از علل صلح امام مجتبی(ع) این بود که وی می‌دید خوارج اطرافش را احاطه کرده‌اند و دانست اگر جنگ بامعاویه را ادامه دهد و مشغول آن معرکه شود ، خوارج بر سرزمین‌های اسلامی دست می‌یابند و بر آنها چیره می‌شوند

 و اگر وی به جنگ با خوارج بپردازد و مشغول دفع آنان گردد ، معاویه بر سرزمین‌های اسلامی و مناطق تحت حکومت وی چیره می‌شود . )

حال می بینیم با توجه به شرایط آن زمان و مردم جامعه اسلامی ، عاقل ترین کار صلح بود ولی صلحی که هم عزت امام و مومنین را حفظ کند و هم پس از مدتی پرده از چهره معاویه بردارد و در نهایت با خلیفه گری یزید چهره مومن از منافق جدا شده و جامعه پذیرش قیام عاشورا را داشته باشد .

انتهای پیام/