به گزارش خبرنگار «گلستان ما»، شهید حسن امام‌دوست، پنجم اردیبهشت ۱۳۴۰ در شهرستان زابل چشم به جهان گشود. پدرش گلزار، کشاورز بود و مادرش صغرا نام داشت. تا پایان دوره کاردانی در رشته علوم و فنون نظامی درس خواند. سال ۱۳۵۸ ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. به‌عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. بیست و نهم مهر ۱۳۶۲ با سمت فرمانده گردان تیپ ثارالله در مریوان هنگام درگیری با گروه‌های ضدانقلاب بر اثر اصابت گلوله به سینه، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای امامزاده عبدالله شهرستان گرگان واقع است.
 همسر عزیزم می‌خواهم از سفری برایت سخن بگویم که دیده‌ها و خاطرات آن اصلاً از مقوله لفظ و کلام نیست که بتوان گفت و یا نوشت؛ بلکه هر یک حالتی است شگرف و عمیق و ملکوتی که با چشم مادی نتوان آن را دید؛ بلکه باید خود در آن سیروسلوک و حالت بود تا بتوان با دیده بصیرت دید و احساس کرد. سخنی از عشق است و عاشقی، و پرواز ملکوتی، پرواز از این تن خاکی، پرواز از این بند و قفس دست و پاگیر، پرواز به‌سوی تنها معشوق و تنها معبود یگانه مقصد و یگانه مقصود که اگر نبود اجل معین الهی حتی چشم بر هم‌زدنی آرام نمی‌گرفت و پر می‌کشید.

 آری عاشقان دلباخته‌ای که همان فریاد بر آرند اگر قانون حاکم بر هستی سبب این نمی‌شد که روح بلندپرواز من در قفسی تنگ خاک را می‌شکستم و به اندازه مدت یک‌دیده برهم‌زدن آن روح بلندپرواز من در این قفس تنگ خاکی من درنگ نمی‌کرد. چنین قفس تنگ نه سرای چو من خوش‌الحان است روم به روضه رضوان که مرغ آن چمنم.

 
                                     حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم
                                                                                     خوشادمی که از این چهره پرده بر فکنم

 
 آری عاشقانی که رنج می‌برند که چرا خداوند آنان را زودتر به لقاء خویش نمی‌رساند؟ زیرا آنان تک‌تک سلول‌های بدنشان باورشان آمده است که مهم‌ترین بهره‌برداری از این دنیا پرواز به‌سوی لقاءالله است و کوتاه‌ترین راه و میان برترین راه برای رسیدن به این مقصد شهادت است و شهادت سعادتی است که خداوند نصیب کسانی می‌کند که توانسته باشند از همه وابستگی‌ها دل کنده باشند و قلبشان فقط و فقط از عشق به خدا مالامال گشته باشد.

انتهای خبر/