به گزارش گلستان ما، حجت برزگر مدیر عامل حمایت از حقوق معلولین ساعد جوان در یادداشتی نوشت: «معلولیت ممنوعیت نیست». این یک شعار نیست بلکه شعور جهانی ست که معلول را یک توانمند با انگیزه می‌داند و نگاه ترحم آمیز به آن ها را مردود می‌شمارد. دنیای امروز پر هست از معلولان توانمندی که در کنار ھمه افراد جامعه حتی با شرایط نابرابر به توفیقاتی ھمه جانبه چه از لحاظ علمی، چه از لحاظ ورزشی و چه از لحاظ کسب منصب های اداری و پست های سازمانی که تک تک نمونه های آن را در جامعه می بینیم یا می‌شنویم . فقط یک نمونه نام می‌برم کرسی نیوتن را معلول ایزوله ای تصاحب کرد که پدر فیزیک نظری جهان لقب گرفت (استیفان هاوکینگز). نمونه های بی‌شماری هم در ھمین شھر و استان و کشور عزیزمان داریم که در این مقاله نمی‌گنجد.

آن ها با فکر و اندیشه و درآیت و بصارت خود ثابت کردند، آن کس که عاجز از خلق لحظه است معلول است نه من و با این طرز فکر، محدودیت‌ها را پشت سر گذاشته و به توفیقاتی دست یافتند که حتی سایر افراد به ظاهر سالم، با تمام موقعیت‌های مناسب‌تری که داشتند، عاجز بودند.

معلولین ترحم نمی خواھند، آنھا بزرگانی ھستند که به خاطر افتخاراتی که برای جامعه خلق کرده و می کنند، شایسته احترام هستند. چنین به نظر می‌رسد که این نگاه باید به یک فرھنگ نزد ھمگان تبدیل شود که خوشبختانه سمت و سوی جھان امروز به سوی آن است. اما اینجا در شهرستان علی آباد کتول به تازگی و در اتفاقی نادر، خانم فھیمه پلنگی رییس اداره بھزیستی علی آبادکتول، در حاشیه جلسه شورای سالمندی و مناسب سازی محیط این شهرستان، در سخنان خود از جملاتی استفاده کرده است که خیلیھا را نسبت به او و تصمیم سازانی که او را در آن منصب برگزیده اند، نگران ساخته است.

نگران از این بابت که وقتی نگاه مقام مسئول متولی این امر، به معولین چنین نگاه ترحم آمیزیست، چه انتظاری می‌توان از دیگران داشت؟! دیگرانی که بدون توجه به حرف ھای این چنینی، ھمواره نگاھشان به معلولین نگاھی ھمراه با احترام بوده و ھست .
خانم پلنگی گویا فراموش کرده، آن کس که نیازمند دلسوزي است، شخص خود ایشان است که به خاطر این نوع نگاه باید در برخورد با ایشان ترحم کرد و دل سوزاند که نمی داند برای بقایش در مقامی که شاید به اشتباھی در آن قرار گرفته، باید دست به دامان ھمان معلولان عزیز و سالمندان شریف و جانبازان فداکاری باشد که از آن ها باا احترام یاد نکرده و نمی کند و این ھمان آفت بزرگیست که خانم پلنگی باید فکری به حال آن کند.
معلولین عزیز و شرافتمندی که افتخار علمی، ورزشی، فرھنگی و ...... جامعه ھستند، آن ها ترحم و دلسوزی نمی خواھند که خانم پلنگی در سخنان خود با ادبیات عاجزانه از مسئولین نیاز این قشر عزیز و محترم را مطالبه می کند. نیازی که رفع آن، حقی قانونی است.
خانم پلنگی علناً می‌گویند: نگاه دلسوزانه تری داشته باشید شاید اگر به پشتوانه قانون جامع حمایت از حقوق معلولان مصوب مجلس محترم شورای اسلامی نبود،

شاید اگر ایشان بانگاه مطالبه گرایانه، نیاز معلولین عزیز شهرستان را به عنوان خواسته به حق این قشر عزیز را مطالبه می‌کرد و در طول دوران خدمت که نه ریاستش، حداقل یک مورد از مناسب سازی محیطی که بشود از آن به عنوان سنبل عمکلردش به اقشارآسیب پذیر شهرستان نام برد ، نتیجه بهتری می گرفت.
خانم پلنگی ما نیازمند ترحم و دلسوزی نیستیم ما حقوق حَقه ی خود را طبق قانون از جامعه می خواهیم. حقی که سال ها در پستوی سیاست ھای عاجزانه برخی مسئولین میز پرست، خاک می‌خورد.

انتهای پیام/