به گزارش گلستان ما ؛ محمد دیلم کتولی فعال رسانه ای گلستان طی یادداشتی نوشت :

برای ما جوانان دهه ی شصتی ، که اوقات فراغت خود را فارغ از رسانه‌های فضای مجازی به شکل واقعی می گذراندیم ، سرک کشیدن به شهر های همجوار و کوهپیمایی و ورزش و رفیق بازی تفریح قابل قبولی بود .

برای ما که در شهری زندگی می کردیم ( وهنوز هم ...!) که روستای بزرگ شده ای بود ، گرگان رفتن و گشت و گذار در کوچه پس کوچه های آن و ناهارخوران و سینما و جلسات قرآنی و ... جذابیت خاصی داشت .

ما نٓه محو جمال و زیبایی و جذابیت این شهر ، که « ایده‌آل »خود را در این « کهنه دیار » جستجو می کردیم .

ما به دنبال شهری بودیم و هستیم که علاوه بر طبیعت زیبا « انسان با مرام » ببینیم ، رفاقت کنیم ، لذت ببریم ، تا لحظات زندگی مان معنای خود را پیدا کند .

گرگان می آمدیم تا ، آنچه در شهر ما نبود یا کم بود را ، ببینیم ، بنابراین می آمدیم تا داشته هایمان را بیشتر کنیم .

گرگان می آمدیم تا ، چهار تا رفیق فوتبالی پیدا کنیم دست مان بگیرد ، به زمین فوتبال ببرد لباس( مامان دوزمان ) را بپوشیم و دور زمین فوتبال بچرخیم و هنرهای تکنیکی و تاکتیکی خودمان را به رُخ شان بکشیم و از آنها یاد بگیریم .

گرگان می آمدیم تا ، در جلسات قرائت قرآن شرکت کنیم ، جواهری که فقط در جواهرسازی«امام صادق علیه السلام »یافت می شد، تازه نام« مصطفی اسماعیل ، کامل یوسف بهتیمی ، منشاوی و عبدالباسط و... را شنیده و بعضی ها را حتی صدای شان را نشنیده بودیم ، دوستانی پیدا کرده بودیم که خودشان(یه پا ) عبدالباسط و مصطفی اسماعیل بوده و شحات انور را بازتولید(دوباره سازی)کرده بودند و این برای«جوان علی آبادی»خیلی جذاب بود« برادران سادات معظم طاهری»راه قاری خوب شدن را بلد بودند و سخاوتمندانه به ماهم چیزهایی آموختند .  

مرحوم پدر( رحمت الله علیه)دستی در شعر و ادب داشت و ما هم که سر سفره اش بودیم گاهی ناپرهیزی می کردیم و شکسته غزلی ، دو بیتی ناقصی و ... می گفتیم اما برای اینکه ، شعرمان را عرضه کنیم جایی نداشتیم !.

گرگان می آمدیم تا ، در محافل خصوصی و عمومی شعر گاهی شعری بخوانیم و شعری بشنویم ... دوستانی یافتیم که شعر را شناخته و اصول و قواعد شعری را بلد بودند ، خیلی زود همدیگر را پیدا کرده و راهمان یکی شد .

در وادی هنر که قدم بزنی ، شعر دستت را می گیرد و به سوی خوشنویسی و موسیقی و ... می کشاند ، برای من که مقدمات خوشنویسی را گذرانده بودم و ادامه کار می بایست با اساتید این کار دنبال می شد ، گرگان و شاپور اسلامی انجمن خوشنویسان گرگان جذابیت جدیدی بود .

گرگان می آمدیم تا ، در کنگره خوشنویسان ایران برای اولین بار ، کابلی خوانساری و غلامحسین امیرخانی و بزرگان خوشنویسی را از نزدیک ببینیم .

«گرگان شهر ایده آل من » بود و هست چون داشته های این جوان دهه شصتی از اینجاست ، روزهایی که برای « انجام تکلیف الهی دفاع مقدس » پا به جبهه گذاشتم باز « دوستان گرگانی» داشتم ، رزمندگانی که عاشق تلاوت قرآن بودند و دل به دعا و نیایش پیوند داده بودند « فَمِنهُم مَن قَضىٰ نَحبَهُ وَمِنهُم مَن يَنتَظِرُ »(+)عده ای شان را که در شب های عملیات در آغوش کشیده بودم ، و دیگر آنها را ندیدم ، اکنون مهمان سفره خدا هستند و برای دیدارشان تنها« امامزاده عبدالله » و قطعه شهدا دارم و عده ای که هستند دنیایی از خاطرات شیرین ...

داشت یادم می رفت که دانشگاه هم باز« به تور گرگانی ها »خوردم زندگی مجردی در خوابگاه و چند جوان عاشق تحصیل و« دانشگاه امام حسین (ع)»و بحث های داغ دهه هفتادی .... ! ( چه هاست در سر قطره محال اندیش )!

« گرگان ایده آل من » شهری است که بسیاری از داشته هایم را از او دارم ، «,خواهری » مهربان که دیدار هر از چند گاهی او ، غبار غم و اندوه بی مادری را از چهره ام پاک می کند و فرزندانش که« صله رحم » با آنان ادامه حیاتم را تضمین.

« انجمن شعری » که پس از سال ها هنوز هم ، صبورانه به پای شنیدن غزل هایم می نشیند ، ترانه هایش را می شنوم و به مجلس شعرخوانی اش دعوتم می کند .

« تالار فخرالدین اسعد گرگانی » که روزگاری پاتوق شاعرانگی ها و قلم زدن های خوشنویسی و رفیق بازی هنرمندانه ام بود ،حالا میزبان « فعالیت های رسانه ای » ام ، شده ، میدانی جدید ، دوستان جدید و عرصه ای نو ... !

هرچند « به شدت علی آبادی ام » اما هنوز هم « گرگان ایده آل من » است .

در شصت سالگی ام هم ،گرگان و « شاعرانش» گرگان و«هنرمندان زبردست و کاربلد اش » گرگان و قاریان قرآن « حنجره طلایی » اش ، گرگان و « علمای انقلابی و ولائی » اش و ... گرگان و « رسانه » اش و یک دنیا دوستان رسانه ای که تا هستیم با یکدیگریم  ... و «خواهری » که مادرانه دوستش دارم.

« گرگان ایده آل من » شهر مهربانی است که با همسایگانش دوست است و قصد برتری ندارد . من گرگان را عاشقانه دوست دارم.

انتهای پیام /