به گزارش گلستان ما؛ حسین پائین محلی فعال فرهنگی و اجتماعی طی یادداشتی نوشت: یکی از متفکرین غربی گفته بود عصرما عصرمرگ اسطوره است. این برای غربی ها شاید مصداق داشته باشد ولی برای ما نه. ایرانی به تعبیر میرچالیاده تمام ساحات وجودیش اسطوره ای است.

بگذارید خیلی صادقانه باشماسخن بگویم! هرکار کردم در سوگ پهلوان داوود تازیکی بنویسم نشد! و هرکارکردم ننویسم باز نشد! گویی ما رسالتی داریم که نباید از آن عدول کنیم. مگر قرآن به قلم قسم نخورده؟! ومگر داوود تازیکی رامیتوان فراموش کرد؟

بدون هیچ مقدمه ای و فلسفه پردازی به سراغ داوود تازیکی می روم. او آنقدر بزرگ بود و هست که بی مقدمه از او سخن بگویی. هروقت از کنار او رد می شدیم در وجود او هیبت و عظمتی می دیدیم.  

این هیبت وعظمتی با ادب واخلاق قرین بود.داوود تازیکی برای ما یاد آور این جمله بروس لی بود که می گفت:چون ببری خشمگین باش اما از کنار آهویی به آرامی گذرکن. عزیزان! روزگاری بود که زنده یاد داوود تازیکی وامثال او چون عباس سلطان آبادی پشت هر رقیبی را به خاک می مالیدند! و روزگاری بود که هیچکس نتوانست پشت آنها را به خاک بمالد! چه روزگاری! روزگاری همه دور آنها جمع می شدند و در مراسم کشتی شباش می کردند! چه روزگاری! روزگاری بود که جلین را با کشتی و پهلوانی چون داوود تازیکی معروف به داوود جلیلی می شناختند!

چه روزگاری!روزگاری بود که داوود جلینی پرچم جلین را بلند کرد و علمدار جلین بود! چه روزگاری!! در مراسم تشییع داوود جلینی از هرطیفی آدم دیدم . از روستاهای مختلف شاهد حضور ورزشکاران و ورزش دوستان.از فعالین حوزه کشتی شال تاپیشکسوتان ورزش.از لوتی ها وداش مشتی ها تااصحاب قلم.

روزگاری بود که دور و بر داوود تازیکی بسیار شلوغ بود. چه روزگاری!!در مراسم داوود جلینی یکی از نویسندگان فاضل وصاحب قلم جناب آقای فخار(سید النگی) را دیدم که او نیز غمگنانه در مراسم تشییع حضور یافته بود.چه روزگاری!!!!

و روزگاری رسید که او تنها شد! چه روزگاری! و روزگاری رسید که به سرنوشت اسطوره های کشورش دچار شد! چه روزگاری! باپژوهشی درعصر اسطوره ها و قهرمانان این سرزمین با حقیقتی تلخ مواجه میشویم و آن سنت اسطوره کشی است!بله! از رستم تاسهراب! از سیاووش تا اسفندیار! گویی فرهنگ ما فرهنگ اسطوره کشی و قهرمان کشی و پهلوان کشی است! مگر نمیگوییم شاهنامه پایانش خوش است!؟

پس چراپایانش خوش نیست؟! مگر نمی گوییم پهلوانان نمی میرند؟پس چرا این گونه می میرند!؟ بله! پهلوانان نمی میرند بلکه کشته میشوند! کشته روزگار غدار! به پاس آنهمه هیبت وظایف که در روزگاری پهلوانان داشتند و نگذاشتند روح زمانه از مردمشان انتقام کشد انها باید تاوان پهلوانی راپس دهند. بله! ماهم می گوییم پهلوانان نمی میرند! آنان قربانی مکر زمانه می شوند. اکنون باید غیبت همیشگی و سوزناک پهلوانان رابه سوگ نشست چرا که اگرچه پهلوانان نمی میرند اما عسرت زمانه و تاریخی چنان عرصه را بر اسطوره های ما به عثرت تبدیل می کند که  اگرچه در ذهن وزبان ما زنده اند اما می میرند!!! بله! پهلوانان می میرند! درست مثل سو و شون سیمین دانشور باید در سوگ قهرمان و پهلوان مان مویه سرکنیم.

نظرحقیراین است که با برگزاری مراسم کشتی با نام پهلوانان ویاد بود آنان و برگزاری مراسم تجلیل از چهره های ماندگار جلین و اختصاص یک بخش به قهرمان ورزشی خلا وکوتاهی تاریخی اجتماعی صورت گرفته درباب این بزرگان جبران شود.

اسطوره ها و پهلوان ها در فرهنگ ما نقش متناقض داشته اند. در عین نیستی هستند ودرعین هستی نیست اند. ایکاش روزگاری فرارسد چنین نباشد.زنده باد اسطوره.زنده باد پهلوانان.

یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست

خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی

حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

لعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاست

تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار

مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند

کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد

صدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست

عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوخت

کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی‌داند خموش

از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد

انتهای پیام/