به گزارش «گلستان ما» _ غلامرضا خارکوهی؛ تا قبل از واقعه شهادت آیت الله سید مصطفی مبارزات سیاسی علیه رژیم پهلوی در رکود نسبی بسر می برد.

 به‌طوری که حتی برخی از مبارزان داخلی دچار افسردگی و سرخوردگی سیاسی شده و انگیز‌ه‌ای برای ادامه مبارزه نداشتند و ناامید بودند. 

رژیم شاه تصور می‌کرد روز اول آبان سال ۵۶ باحذف شخصیت بزرگ و موثری مثل سید مصطفی خمینی از جامعه مبارزان، امام خمینی(ره) و نهضتش را ضربه فنی کرده و آنها را منزوی می‌کند تا دست از مبارزه بردارند. 

اما نتیجه عکس شد، چون برخلاف تصور رژیم پهلوی، شهادت آیت الله سید مصطفی خمینی موجب افزایش بیداری ملت و همبستگی و همدردی مردم با امام خمینی(ره) شد و آرزوهای شاه برباد رفت و از این توطئه طرفی نبست.

 البته فقدان چهره برجسته‌ای مثل سید مصطفی که شخص دوم مبارزات بعد از امام خمینی بود، به واقع غم و ضربه بزرگی محسوب می‌شد ولی با انبوه اطلاعیه‌هایی که در داخل و خارج کشور برای محکومیت این واقعه منتشر شد به‌اضافه مجالس ترحیم زیادی که به این منظور برگزار شد، بار دیگر نام امام خمینی(ره) برسر زبان‌ها افتاد و موجب معرفی بیشتر شخصیت و اهداف سیاسی او شد. 

ِلذا پس از شهادت فرزند بزرگ امام خمینی(ره)، علی‌رغم حاکمیت استبداد پلیسی بر کشور، روند مبارزات نیروها و جریانات انقلابی افزایش یافت و هر روز بیش از پیش مردم به میدان آمدند و به نقادی و مخالفت با رژیم پهلوی پرداختند. 

به‌طوری که یک سال و نیم بعد حکومت پهلوی از پا درآمد و شاه علی‌رغم داشتن ارتش و پلیس مدرن و مجهز و با وجود حمایت‌های گسترده غربی‌ها، از تخت طاووس ساقط شد.

آیت الله سید مصطفی خمینی فرزند بزرگ امام خمینی بود که در ۳۰ سالگی به درجه اجتهاد رسید و دارای کرسی تدریس در حوزه علمیه و دارای تالیفات متعدد بود و نقش برجسته‌ای در مبارزات برضد رژیم پهلوی داشت به‌طوری که شاه در سال ۴۳ او را به همراه پدرش از ایران اخراج کرد و ابتدا به ترکیه و سپس به عراق تبعید کرد که از آن پس او تا زمان شهادتش با امام خمینی در شهر نجف اشرف بسر می‌برد.

 تا اینکه در اول آبان سال ۵۶ توسط عوامل رژیم پهلوی بطور مرموزی به شهادت رسید.