به گزارش گلستان ما به نقل از پارس، تارنمای موسسه مطالعات و پژوهش سیاسی (پایگاه جامع تاریخ معاصر ایران) مدعی است هژبر یزدانی با استفاده از شکاف‌های موجود در نظام بانکی توانست از رانت‌های بانکی و اعتبارات ویژه استفاده و از طریق همین وام‌ها اقدام به خرید بانک‌ها و سهام شرکت‌ها کند. به همین علت، هژبر یزدانی را پدر «کلاهبرداری نوین بانکی» می‌نامند. با وجود آن‌که اگر او زنده بود کلاهش را برای بزرگ بدهکاران نوین بانکی در ایران بر می‌داشت! 

بنابراین تأسیس بانک از پول بانک‌های دیگر (نظیر حداقل ٢ تا ٣ بانک خصوصی موجود) و خرید سهام کارخانجات با وجوه سپرده‌های مردم از دیرباز مسبوق به سابقه بوده که در دهه اخیر مورد استفاده مجدد مقلدان هژبر یزدانی قرار گرفته است. برخلاف تصورات رایج که ورشکستگی یک بنگاه اقتصادی را ناشی از فقدان دارایی لازم در قبال بدهی‌های بنگاه می‌دانند، ورشکستگی در تعریف دقیق یعنی عدم توانایی مالی سریع بنگاه در قبال هجوم طلبکاران است، زیرا صورت‌های مالی بانک «لهمان برادرز» (بزرگترین ورشکستگی تاریخ آمریکا که در ‌سال ٢٠٠٨ رخ داد) در مقطع ورشکستگی شامل ٦١٣‌میلیارد دلار بدهی در قبال ٦٣٩‌میلیارد دلار دارایی بود اما این دارایی‌ها توان نقد شدن فوری و تأمین بدهی‌های فوری بانک را نداشت، بنابراین این استدلال که بانک‌ها در ایران ورشکست نمی‌شوند، چون ملک دارند، نادرست است، زیرا حجم انبوه املاک و سرقفلی بانک‌ها در صورت لزوم به‌طور مقطعی قادر به نقد شدن نیست.

کما این‌که همین موضوع درباره یکی از بانک‌های خصوصی فعلی و چند موسسه مالی اعتباری به‌صورت جدی مطرح است. به‌ نظر می‌رسد حداقل تا سال‌های ١٣٨٥ مجموعه بانکی کشور کمابیش آنچنان در حلقه تخلف و فساد قرار نگرفته و آن بانک‌هایی هم که خارج از مقررات بانک مرکزی اقداماتی انجام داده‌اند از چشم حسابرسان تیزبین دورنمانده بودند. با دسترسی به اطلاعات موجود در سیستم کدال (سیستم اطلاعاتی بورس) نکات حایز اهمیتی هویدا می‌شود که ظاهراً در آن موقع از چشم ناظران بازار پول (بانک مرکزی) یا پنهان مانده یا بدان توجه نکرده‌اند.

انتهای پیام/