به گزارش گلستان ما، سید رسول میرشمسی صبح امروز در گفت و گو با خبرنگار ما، گفت: طی دو مرحله عازم جبهه نبرد حق علیه باطل شده است که در اولین مرحله ، اواخر سال 60 و در مرحله دوم، فروردین سال 61 بود که در مرحله دوم به مقام جانبازی رسید.

به گفته وی دو بار بدنش دچار سوختگی شد ومدتی در کما فرو رفته بود و برای معالجه و درمان به کشور آلمان سفر کرد اما شدت سوختگی به حدی بود که دارویی نتوانست مرحم سوختگی‎هایش شود.

این جانباز در حالی که سه دهه پیش را در ذهنش مرور می کند بیان داشت: در سال 1365 به حج تمتع رفتم و بعد از حج وارد زندگی مشترک با همسرم شدم که پنج سال پس از جانبازی ازدواج کردم و دارای دو فرزند هستم.

اگر دیگران دست همسرشان را می‎بوسند من پای خانمم را می بوسم

وی با اشاره به اینکه همسرم در سخت‎ترین شرایط کنارم بوده و هست، بیان داشت: اگر دیگران دست همسرشان را می‎بوسند من پای خانمم را می بوسم چون در سخت‎ترین شرایط تنهایم نگذاشت و همواره شریک درد و رنج‎هایم بود.

میرشمسی با اشاره به اینکه واقعا مراقبت از جانباز شیمیایی و موجی کار بسیار سخت و مشکلی است، افزود: هر کدام از جانبازان مشکل و درد خاص خودشان را دارند.

مسئولان به خانواده‎ام کم‎لطفی داشتند

این جانباز با خطاب به مسئولین که در طول سه دهه به او و خانواده‎اش کم‎لطفی داشتند، خاطرنشان کرد: روزگار می گذرد و تنها خاطرات به یادگار می ماند

حرف‎های دلش را که بیان می‎کند صداقتی در حرف‎هایش موج می‎زند گویی خیلی دوست دارد مسئولان و متولیان امر پای حرف هایشان بنشینند و به درد و دلشان گوش دهند چراکه جانبازان از جان گذشته‎اند تا اینکه این انقلاب و ارزش‎ها حفظ شود.

او اصلا به دنبال مادیات نیست انتظارش از مسئولین این است که آنها را کمی مورد تفقد قرار دهند او که حتی انگشت پا ندارد و کف پایش نیز سوخته بود و شرایط کار کردن برایش مقدور نبود زندگی بسیار سختی را می‎گذراند.

این جانباز ادامه داد: دو فرزند تحصیلکرده‎اش از بیکاری رنج می‎برند و خودش نیز بیکار است متاسفانه تفکر جامعه نسبت به جانبازان به‎گونه‎ای دیگر است آنها فکر می‎کنند که به خانواده‎های شهدا و جانبازان آنقدر توجه می‎شود که هیچ مشکلی در اشتغال و غیره ندارند.

به راستی آیا اینچنین است کسانی که برای این مرز و بوم از بزرگترین سرمایه خود یعنی جانشان گذشتند تا ملت ایران آسوده خاطربه زندگی ادامه دهند شهیدان و جانبازان بسیاری برای دفاع از کشور مقدس ایران تا پای جان جنگیدند و نگذاشتند که خدشه‎ای به دین و انقلاب و کشورشان وارد شود آیا رواست که اینگونه از این گنجینه‎های انقلابی رفتار کنیم.

شهیدانی که رفتند تا ما بمانیم، جانبازانی که سلامتی خود را به خطر انداختند تا ما زندگی راحت و آسوده‎ای داشته باشیم آیا این شرط انصاف است که بعد از اتمام جنگ همه فداکاری‎های این عزیزان را نادیده گرفته و لذت و خوشگذرانی دنیوی خود بیاندیشیم.

به هر گوشه شهر که نظاره کنی هستند گنجینه‎های ارزشمندی که از زمان دوره دفاع مقدس به یادگار ماندند قدر این گوهر‎های زمینی را بدانیم و نگذاریم صدای حق در پس کوچه‎های شهر پنهان بماند.
راهتان چون همیشه پررهرو باد.

گزارشی از سمیرا رجبی خبرنگار گلستان ما

انتهای پیام/