به گزارش گلستان ما به نقل از زرین نامه  ، شاید هیچکس فکر نمی کرد دختر بچه ای که تا همین چند سال قبل در حیاط خانه یا در کوچه با هم بازی هایش توپ بازی می کرد، روزی به تیم ملی فوتبال دعوت شود و در ترکیب ثابت قرار گیرد.

فاطمه برای پیشرفت راه سختی را طی نموده و در حال حاضر یکی از بازیکنان اصلی و تاثیر گذار تیم ملی فوتبال نوجوانان زیر 16 سال کشور و تیم فوتبال بزرگسالان ایثار گرگان است که دو نائب قهرمانی آسیا نیز در کارنامه دارد.

فاطمه مزیدی بازیکن علی آبادی تیم ملی فوتبال نوجوانان جمهوری اسلامی ایران به همراه الهه حسین زاده از مینودشت، تنها بازیکنان گلستانی تیم ملی فوتبال نوجوانان هستند که برای شرکت در بازی های آسیایی بنگلادش به اردوی تیم ملی دعوت شده اند.

برای گفتگو با وی در دفتر خبری زرین نامه قرار گذاشتیم کمی زودتر از ساعت قرارمان همراه مادرش با ظاهری ساده وارد دفتر شد، بی تکلف و بدون ادعا سخن می گفت.

"شاید کسانی که فوتبال بازی کرده اند می دانند قرار گرفتن در ترکیب ثابت تیم ملی چه معنایی دارد. آن هم وقتی مربی تیم ملی گلستانی باشد و مجبور باشید برای اثبات شایستگی تان بیشتر تلاش کنید تا پاسخ منتقدان را بدهید."

متن این گفنگو را در ادامه می خوانید:

چطور و توسط چه کسی به فوتبال حرفه ای راه پیدا کردید؟

از دوران کودکی به فوتبال علاقه داشتم و در منزل و حتی کوچه با بچه ها فوتبال بازی می کردم. بعد از اینکه خانواده علاقه مرا به فوتبال دیدند مرا در کلاس فوتسال ثبت نام کردند و از طریق خانم ابراهیمی و شرکت در مسابقات استانی با فوتبال حرفه ای آشنا شدم.

اولین باری که به اردوی تیم ملی دعوت شدید کی بود؟

اولین بار در سال 90 به اردوی تیم ملی دعوت شدم. بعد از این تاریخ چندین بار دیگر به اردو های تیم ملی در رده های سنی مختلف دعوت شدم.

امسال حتی توان و شرایط بازی کردن در تیم زیر 19 سال را نیز داشتم که مسئولین ورزشی ترجیح دادند، یک سال دیگر هم در تیم زیر 16 سال بازی کنم.

تا کنون چند بازی ملی انجام داده اید و چه مقام هایی را به دست آوردید؟

تقریباً 15 بازی ملی انجام داده ام و دو گل نیز به ثمر رسانده ام. در بازی های آسیایی سریلانکا با تیم نونهالان زیر 13 سال مقام دوم و در سال 91 نیز باز هم در سریلانکا با تیم زیر 16 سال به مقام نائب قهرمانی آسیا دست یافتیم.

در چه پستی بازی می کنید و تا بحال چقدر در جلب نظر مربیان موفق بوده اید؟

من در پست هافبک وسط بازی می کنم. تا قبل از سال 91 به صورت تعویضی بازی می کردم. ولی از سال 91 به بعد فیکس بازی می کنم. در ضمن احتمال اینکه امسال کاپیتان تیم شوم هم وجود دارد.

خانواده ات چقدر در موفقیت تان نقش داشته اند؟

بدون شک خانواده علی الخصوص مادرم در موفقیت من نقش اساسی داشتند و علی رغم مخالفت ها و حرف و حدیث های اطرافیان که ورزش فوتبال را مناسب دختران نمی دانستند، من با حمایت خانواده پله های موفقیت را طی کردم. همچنین پدر بزرگم نیز در حمایت روحی – روانی از من سنگ تمام گذاشت و هر وقت نا امید و خسته می شدم با دلداری مرا به آینده امیدوار می کرد که در اینجا از همه ی آن ها قدردانی می کنم.

همکاری مسئولین مدرسه چطور بوده است؟

در سالی که گذشت یک هفته در اردو ها و مسابقات بوده و یک هفته منزل! و متاسفانه با وجود اینکه در آغاز سال تحصیلی، مسئولین مدرسه را از وضعیت اردو ها و بازی ها مطلع کردم و قول همکاری دادند اما در عمل هیچ همکاری نشد و به بهانه های مختلف کار شکنی کردند. در مراجعه به آموزش و پرورش شهرستان و استان هم مشکل حل نشد. تا جایی که یکی از دبیران علناً می گفت چون در کلاس های من حضور نداشتید، حتی اگر نمره قبولی هم بگیری تجدید خواهی شد!

از مسئولین چه انتظاری دارید؟

کسانی که از نزدیک با سطح تیم ملی و مشکلات بازی های بین المللی و ... آشنا هستند می دانند که بازی در این سطح علاوه بر مشکلات و دشواری های فنی و تاکتیکی و رقابتی مشکلات حاشیه های دیگری نیز دارد.

مسافرت های طولانی زمینی و هوایی، دوری از خانه و خانواده، تلاش برای از دست ندادن جایگاه در تیم، مشکلات مالی، مشکلات ایاب و ذهاب علی الخصوص برای دختران، نگاه غیر حرفه ای برخی از افراد به مقوله حرفه ای ورزش، برخی حسادت ها و تنگ نظری ها و ... باعث می شود تمرکز ورزشکاران به هم بخورد و اگر مشکلات آموزشی نیز با برخورد سلیقه ای مدیر، معاون و معلم ها نیز به این مشکلات اضافه شود، هیچ کس نباید ورزش کند و از استان خارج شود.

در شهر های دیگر علاوه بر همکاری با ملی پوشان جهت شرکت در اردو ها، برای آنها کلاس های جبرانی نیز برگزار می کنند، ولی اینجا بابت هر اردو و بازی باید جواب پس بدهیم.

در صورتی که اگر افتخاری کسب شود، متعلق به همه مردم است و ما این سختی ها را به خاطر وطن و مردم تحمل می کنیم.

امیدواریم مسئولین مدرسه، این چند سال ما را تحمل کرده و با ما همکاری کنند.

ورزش قهرمانی علیرغم همه شیرینی ها و افتخاراتی که دارد مربوط به یک مقطع خاص است ولی انسان همواره به علم و سواد نیاز دارد.

مادر فاطمه نیز درخصوص ضرورت حمایت مسئولین از ورزش بانوان، ضمن تشکر از مسئولین شهرستان و با گلایه از بی مهری های مسئولین آموزش و پرورش و عدم همکاری با فرزندش در زمان اردو ها و مسابقات، توجه بیشتر و جدی تر به ورزش شهرستان را خواستار شد و فاطمه را از افتخارات شهر و کشور دانست نه شخص و خانواده خودش...

سخن پایانی...

به همه هم سن و سال های خودم توصیه دارم اگر کاری را آغاز می کنند برای دستیابی به درجات بالای آن، تلاش کنند و در هر کاری درس را فراموش نکنند.

از مسئولین نیز تقاضا دارم به ورزش بانوان بیشتر توجه کرده و زمینه نشاط و تندرستی را برای بانوان در همه شهر های استان فراهم نمایند.