به گزارش گلستان ما ؛ بسیار خرسند شدم که خبر برگزاری دومین مجمع سالانه تان را در سینما بهمن آزادشهر شنیدم و از این هم اندیشی و البته انتخابات مجمع که پافشاری بر مردم سالاری و احترام به خواست اکثریت است، خوشحال. متن و حاشیه این گردهمایی را از طریق رسانه ها دنبال نمودم؛ اصرار بر روند رو به جلو و تحکیم تشکل های مردم نهاد و احزاب از نشانه های نخستین شکل گیری جوامع مدنی و رفرم هاست که لازمه توفق و ارائه به افکار عمومی برای هر نحاله فکری و جریان سیاسی می باشد، کاش در سایر مناطق و استان ها نیز بیش از گذشته “جمع های همفکر” –  فارغ از اصولگرا و اصلاح طلب –  به تعقیب این استراتژی می پرداختند.

برای دوستان تازه نفس و قابل اعتماد مجمع که توانسته اند آرای اکثریت را بدست آورند آرزوی بهروزی و نیل هرچه بیش به اهداف جمع را دارم.

آنچه باعث گردید به نوشتن این مرقومه اهتمام کنم یکی همین تبریک و آرزویی بود که در مقدمه رفت و دیگری انفعالاتی بود که جسته و گریخته در نشستتان رخ داده و از رسانه ها گرته برداری نموده ام.

لازم به یادآوری برای صاحب اندیشه های والایی چونان شما نیست که “اصلاح” به معنی “تغییر” است، تغییری که مورد بحث را به جلو حرکت دهد و در آن “اشتباهات گذشته” جبران یا به بهتر عبارت “اصلاح” شود. بنابراین ماندن در “وضعیت های شکننده و نامعتبر” و درجازدن در “استراتژی ها و تزهای شکست خورده و البته غلط”، به رغم لعاب و رنگ دار بودن آن، نوعی از “تحجر”، “جمود” و نقطه مقابل “اصلاح و تغییر” است.

دوستان و همفکران عزیز، انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته حاوی درس ها و پیام های مشخصی برایمان بود، یکی از این پیام ها فریاد اعتراض جامعه بر سر “تندروی ها و کندروی ها” است؛ رویکرد اکثریت ایرانیان به “اعتدال” و ذوق زدگی بیش از حدشان از شنیدن “امید”واری ها نشان داد که توده های مردم (و این بار استثنائا نخبگان) در جدل های سیاسی و افراط گری ها از تنگناهای اقتصادی، فرهنگی و سیاسی ناراضی اند و اوضاع موجود را برنمی تابند؛ آنان با ریختن آراء خود به نفع “تدبیر اعتدال” این را نشان دادند.

آنچه در حاشیه و متن جلسه شما رخ داد مرا به یاد سالهای حاکمیت اصلاح طلبان در دولت، شعارها و ژست های آنان انداخت. اجازه دهید آنچه باعث این قیاس شد را بیان کنم؛ اختلاط زن و مرد در جلسات سیاسی و اجتماعی، سخنرانی افرادی که سبقه سیاسی و فرهنگی رادیکال داشته و عموما از سابقه کیفری برخوردارند، پخش سرودها و اشعاری که عموما مورد پذیرش حاکمیت و عموم مردم نیست (اشاره به پخش سرود انتخاباتی میر حسین موسوی)، ساختارشکنی هایی از قبیل جایگزین کردن سوت و کف و هورا بجای آیین مرسوم و متعارفی چون صلوات و تکبیر، استفاده از چهره هایی ناشناخته در کنار و همردیف چهره های بزرگ و مقبول نظام و جامعه، حضور پررنگ پیشکسوتان (بخوانید  سوءاستفاده کنندگان) رادیکال در پوشش اصلاح طلبی در جمع های جوان و نوجوان اصلاح طلب و راهبری – موج سواری جریان صدر الاشاره، تکیه به کانال های غیرمعمول جهت اطلاع رسانی و یارگیری سیاسی بجای عنایت به روش های مقبول جامعه، ستیز آشکار با مبانی دینی ونمادهای آن در حاکمیت و اجتماع (اشاره به صلوات چند نفری تان در استقبال از نام مقام معظم رهبری در جمع چهارصد نفری) و … تصور می کنم با اشاره به مصداق های فوق توانسته ام بفهمانم که منتقد کدام بخش از تفکراتتان هستم اما ضروری است قبل از ادامه بحث به نکته ای اشاره نمایم.

“حسن روحانی” در تقسیم بندی های سیاسی یک اصلاح طلب مانند “سید محمد خاتمی” نیست؛ او در هیچ بخش از راهبردهای تبلیغاتی اش نیز نسبت به این موضوع کوچکترین اشاره ای نکرده است، حتی هم اکنون نیز چنین نمی کند. او ورودش به “پاستور” را مدیون “اصلاح طلبان” و “کارگزاران” نیزهست اما این تمام دین او نیست و وی وامدار حتی اصولگرایان نیز می باشد؛

اصلاح طلبان و کارگزاران به عنوان منزوی ترین شکست خورده های هشت سال گذشته نیز به او مدیون اند چراکه با حضورش توانست اجماع جریان های سیاسی مخالف دولت اصولگرا (از نوع احمدی نژادی اش) را فراهم آورد و الا اگر جایگزین او “عارف” می بود قطعا باید سرنوشتی دیگر را بر اداره کشور متصور می بودیم چراکه بحث بر سر “اجماع” بود و همگان می دانند عارف از این حیث تقریبا شانسی نداشت و معلوم نبود با عدم استقبال عمومی از انتخابات و کثرت نسبی اصولگرایان در چنین شرایطی (مشارکت پایین) چه بر سر این همه خوشحالی، نشاط و امید یک سال اخیر مان می آمد؟!

شما به خوبی واقفید که این “دین” دوطرفه وقتی مغالطه آمیز و خلط می شود که بدانیم “روحانی” از پایگاه اجتماعی و سیاسی گسترده و قابل قبولی هم قبل از انتخابات برخوردار نبود و همین مسئله باعث می گردد کفه ترازویی که تا قبل از انتخابات برای روحانی سنگینی می کرد پس از آن به نفع اصلاح طلبان و کارگزاران عمل نماید. احترام “روحانی” به هواخواهان بعضا زیاده خواهش با درک این معادله به شکلی که گفته شد و تعهد بیش از پیش رییس جمهور قابل توجیه است اما این، به هیچ وجه به معنی باقی ماندن اوضاع به “همین شکل” نیست!

میهمان نشست تان (سعید نورمحمدی) بدرستی در سخنانش انگشت روی مسئله ای گذاشت که متاسفانه این روزها مغفول همفکران ماست آنجاکه گفت: “روزهای سخت سال های ۸۸ و ۹۲ فرصت مناسبی بود تا به باز اندیشی در برخی رفتارها پرداخته و تلاش کنیم تا نسل دوم اصلاح طلبان پا به عرصه بگذارند” اما آنچه در این مجمع رخ داد نقطه مقابل این گفتمان و مقدمه حقیر در باب “اصلاح رویه گذشته” است.

همقطاران عزیز، چرا اصرار به تکرار اشتباهات فرصت سوز گذشته داریم؟ چرا از آنچه بر دولت اصلاحات در هشت سال زمامداری اش گذشت، درس نمی گیریم؟ چرا باید براحتی فقط به ما وصله “اپوزسیون” و “عناصر معلوم الحال” بچسبد؟! می دانم که عده ای در طرف مقابل مغرضند و ما عاجز از کوتاه کردن زبان و توقف ناروایی هایشان هستیم اما ما نیز املایمان کم غلط ندارد!

اتفاقات دلخراشی که سالهاست بیخ گوشمان و در همسایگی ایران سربلند در حال وقوع است به خوبی تمایزمان را با سایرین آشکار کرده و شک نکنید که یک دلیل برای این جزیره ثبات “رهبر ایران” است، شک نکنید که هویت مستقل مان را با انقلاب ۵۷ بدست آورده ایم، چرا اجازه می دهیم عده ای که وابستگی و ارادتشان به غرب یا به شعار- نمادهای سلطنت پهلوی فاسدشان کرده، در میان جمع های ما شاخص شده و به سخنرانی و ایده پردازی مشغول شوند؟ تحصیل کردن در کشورهای غربی قابل قبول و تقدیر است اما مرعوب و مجذوب آنان شدن این روزها دیگر سوژه مضحکی است که خریداری ندارد.

سخنی هم با رئیس شورای جوانان اصلاح طلب گلستان آقای سیاوش بسطامی: حقیر هم در استانی زاده و پرورش یافته که تنوع اقوام در آن موج می زند و از پتانسیل های آن بخوبی آگاه است؛ اقوام ایرانی صاحب قدرت و عزت اند و به زعم من نیاز به دفاع آن هم از طریق سیاه نمایی ندارند، مستحضرید ایران متشکل از اقوام مختلفی است که اگر آنها را از کشور جدا کنید کسی به عنوان اجتماع در آن باقی نخواهد ماند.

اقوام جدای از کشور نیستند که نیاز به وکیل مدافع و دستیار ویژه و … داشته باشند

تاریخ پر فراز و نشیب و ثبات ایران اسلامی نشان دهنده این است که همه از اوضاع رضایت نسبی دارند کما اینکه ممکن است کمبودها و تبعیض هایی هم وجود داشته باشد. شاید شما هم بمانند برخی دوستان همفکر ما در این گوشه از کشور برای جلب نظرات و آراء و توجه سایرین به این ترفند (بازی با برگ اقوام) متوسل شده اید ولی به خاطر احترام به آرمان اصلاح طلبی، از شما می خواهم این روش را “اصلاح” کنید.

“دستبند سبز”، عده ای صاحب حق و هزینه داده را نگران می کند و این نگرانی، نگرانی بجائیست. دیدن چهره هایی که با گرفتن ژست اصلاح طلبی، نقش اساسی در بخطر افتادن جریان اصلاح طلبی داشته اند مردم را دچار تردید می کنند و شما باید این را بخوبی بدانید. یادمان باشد عملکرد سوء بسیاری از اصلاح طلبان در بین سالهای ۷۶ تا ۸۴ باعث ریزش های فراوانی شد و زمینه ساز بروز بحرانی که اوجش در انتخابات ۸۸ دیده شد، پس اینگونه نیاندیش که هرچه چهره ها و عناصر رادیکال تر و نزدیک تر به دولت اصلاحات باشد، مقبول ترند. از گذشته باید درس گرفت و این “یگانه راه اصلاح و تغییر” است.

نویسنده گروه سیاسی شاهد فردا : حمزه خلیلی