به گزارش گلستان ما به نقل از راه دانا؛ رضا کیانیان در مراسم تشییع جنازه سیدضیاالدین دری کارگردان انقلابی سینما و تلویزیون پشت تریبون رفت تا در خصوص ویژگی های این کارگردان فقید برای حاضرین در مراسم چند دقیقه ای صحبت کند اما از این فرصت برای سخنانی دیگر استفاده کرد و همگان را مات و مبهوت حرف های خود ساخت.

وی در ابتدا سیدضیاالدین را کارگردانی صاحب سبک خواند و گفت که نمی دانم چه بگویم چون الان که فکر می کنم می بینم چند سالی است که اصلا به دیدن او نرفته ام و از این بابت نارحت هستم، چرا تا زمانی که زنده هستیم به فکر یکدیگر نیستیم و به یکباره به نقد های اجتماعی و سیاسی از جامعه برخاست تا اینجای کار را حق شهروندی او می دانیم اما اینکه مناسبت این سخنان با مراسم مذکور چه بود قابل درک نیست.

او به نقد از نظام جمهوری اسلامی ایران گفت که 40 سال است در بحران زندگی می کنیم و جمهوری اسلامی را باعث تمام بدبختی های مردم دانست.

وی در ادامه گفت: چهل سال از انقلاب می‌گذرد اما ما یک‌روز خوش دیدیم؟چرا نباید یک روز خوش ببینیم؟ ما چهل سال است که در بحران زندگی می‌کنیم،دری ۶۵ سالش بود چرا باید بمیرد؟

جالب اینجاست که همین آقای کیانیان در جمهوری اسلامی ایران فعالیت های هنری خود را آغاز کرد و می توان گفت تمام و کمال شهرت و محبوبیتی که اگر بین مردم دارد را در همین نظام بدست آورده است؛ همین جمهوری اسلامی که به قول وی بحران ساز مردم و جامعه است بستر سلبریتی شدن و زندگی ای مرفه را برای وی فراهم ساخته که در چنین روزی به خود اجازه می دهد که انقلاب مردمی سال 57 را زیر سوال می برد و هتک حرمت می کند، انقلابی که توسط مردمی ستمدیده از دوران طاغوت شکل گرفت تقریبا می توان گفت که تمام مردم کشور عزیزمان ایران حامیان این انقلاب بوده و شاید بهتر است بگوییم که خود این مردم صاحبان اصلی حادثه57 بودند.

انتقاد این روزهای رضا کیانیان از وضعیت و مشکلات معیشتی مردم در شرایطی مطرح می شود که همین آقای بازیگر و سایر سلبریتی های همکار وی در دوران انتخابات ریاست جمهوری سال 96 با علم به دوران 4 ساله دولت قبل، مردم را به حمایت از کاندیدایی فراخواندند که دولت همین کاندیدا این روزها در مهار گرانی ها و تورم بی سابقه درمانده است. بنابراین پیش از آنکه رضا کیانیان از وضع موجود گلایه کند این مردم هستند که می بایست از آقای بازیگر و هم کیشان وی گلایه مند باشند.

رضا کیانیان در جوانی به دنبال درس طلبگی رفته است، اما طی یک دگردیسی از این رو به آن رو و دچار گرایشات ضد اسلامی می شود؛ سپس به دنبال هنرپیشگی می رود تا درآمد های آن چنانی در این حرفه را تجربه کند، مانیفست های روشنفکری بدهد، دمنوش تبلیغ کند و میلیاردی پول دریافت کند، عکس بگیرد و گالری هایش را در اروپا و آمریکا برگزار کند و درآمد های هنگفتی از این طریق داشته باشد.

این هنرمند به ظاهر نگران و دغدغه مند برای مردم، کسی است که در حراج های مسئله دار تهران چکش این حراج ها را بالا و پایین می آورد، بی شک هنر دلالی اش بیشتر از هنر سینمایی اش نباشد کمتر هم نیست، تا جایی که هر چیزی را به چند برابر قیمت واقعی می فروشد و بی گمان نمی توان منکر منفعت بسیار بالایی که از این قبل کارها می برد شویم؛ به نظر می رسد وی فراموش کرده است که هر آنچه دارد به واسطه شهرتی است که در سینمای جمهوری اسلامی ایران بدست آورده است.

کیانیان که مثلا در جمهوری اسلامی زجر کشیده و به این شرایط اعتراض دارد چرا در سینمای و تلویزیون همین نظام فعالیت می کند؟ بهتر نیست اگر اعتراضی دارد از همین حالا شروع کند و هیچ فعالیت هنری در سینما و تلویزیون نکند و تبلیغات بیلبوردهای سطح شهر را نپذیرد؟

گویا برخی سلبریتی ها گمان می کنند اگر در مورد یک مسئله ای صحبت نکنند امتیاز آن مرحله را از دست می دهند.

انتهای پیام/