به گزارش گلستان ما به نقل از مشرق، روزها روزها ، هفته ها و هفته ها یا حتی ماه ها از اولین روز اسارتم گذشته بود ! اونقدر زیاد که حتی پاهای سوختم هم خوب شده بود !

هر چند روزبازجویی ، هر چند روزکتک ، هر چند روز شکنجه ، هر چند روز اسیر جدید ، هر چند روز !

دیگه به زندگی جدیدمون عادت کرده بودیم … !

به دیوار سلول تکیه داده بودمو تو افکارم غرق شده بودم … به خرمشهر فکر می کردم ، به کارون ، به نخلستونای سبزش که حالا همه بی سر شده بودن … !

عراقیا به تلاطم افتاده بودن اما نه مثل همیشه ، شدیدتر !

نگران شدیم ، آینه ای که از بهداری دزدیده بودمو از جاساز برداشتم و رفتم سمت در و نگاه کردم ، یهو کل بدنم یخ کرد ، چیزی که می دیدم و باور نمی کردم ،تپش قلبم رفت رو هزار … !

بلند شدمو نشستم ، بچه ها سوال پیچم کرده بودن … !

* خلیل چی شده ؟!

* خوبی؟! بگو چی شده دیگه ؟!

* جون به لب شدیم خلیل ؟!

که صادق طاقت نیاوردو آینه رو ازم گرفت تا ببینه چه خبره !

* نمی خواد نگاه کنی ، بردنشون !

* بردنشون ، کیارو ؟!

* دو تا از … دو تا از خواهرامونو ، دو تا از خواهرامونو اسیر کردن !

اینو که گفتم سلول آشوب شد ، ما جنگیده بودیم تا این اتفاقا نیوفته ، تا تجربه تلخ کربلا دوباره تکرار نشه اما…

نزدیکای عصر بود و حال هممون گرفته که عراقیا اومدن تو و شروع کردن به کتک کاری ، عصبانی بودم و کاری از دستم بر نمیومد ، دستامونو بستن و بردن تو حیاط ، معلوم نبود این دفعه دیگه چه خبره اما این بار نگران خودمون نبودیم ، نگران خواهرامون بودیم که چه اتفاقی براشون می افته !

کامیون اومد تو حیاط ، چشمامونو بستنو سوارمون کردن ، آیفا حرکت کرد و ما موندیم و یه سرنوشت نامعلوم و مبهم که معلوم نبود چی انتظارمونو میکشه …!

روایتی زیبا از روزهای جنگ و اسارت آزاده رحیم گل بوستانی به قلم فرزندش «ص.گل بوستانی» / سایت جامع آزادگان

انتهای پیام/