به گزارش گلستان ما ؛ محمدمهدی اورسجی فعال فرهنگی اجتماعی در خصوص مواجهات به وجود آمده میان برخی از اعضای شورای شهر با شهردار گرگان نوشت :

گامهای درخت سرخدار ، در جنگلی می روید و سبز می شود که ریشه اش پر از خون است و برگ هایش توان سبز شدن را ندارند .

دوستانم می خواهند سبز باشند اما گستردگی خاک را تحمل ندارند و بوی جالیز را ... اما در تعفن باتلاقی شناور ... نمی دانم چرا می خواهند بمانند بی ریشه ...

گاندی مي گفت: « براي كسي كه انديشه عدم خشونت را در خود پرورده است تمام عالم يك خانواده است . نه ترسي به دل دارد و نه كسي از او مي ترسد »

اما به راستي تا چه ميزان اين سخن گاندي و در كل نداشتن ترس از شنيدن عقيده مخالف به ويژه در نزد مدعيان دموكراسي محترم و قابل قبول است ؟

به راستي اگر اين سخن محمد خاتمي كه می گفت: « زنده باد مخالف من » بنابر هر دليلي از سوي دوستداران وي به وادي فراموشي سپرده شده ، مي توان اميدي به ديگران داشت ؟

بیش از دو ماه است سوالاتی را اکثریت اعضای محترم شورای شهر ازجناب آقای حسین صادقلو دارند که با مقاومت اقلیت مواجه شده است و مانع شدن از ایجاد این گفتمان و پرسش و فرسایشی شدن و گذر زمان و دخالت مستقیم عوامل دولتی و مدیران سایه و دوستان اصلاح طلبی که باید به حقوق مدنی و اجتماعی اعضای پارلمان محلی احترام بگذارند .

دوستانی که امروز در سنگری که دیروز هدف شان بود جبهه گرفته اند و صدای مخالف را نمی شنوند و هیچ حقی را برای اعتراض قائل نمی شوند .

سوال اینجاست:

آيا تمام تلاش فعالان مدني و اجتماعي در انتخابات اين نیست كه بتوان در آزادي كامل در چهارچوب قانون به عملکرد منتخبین اعتراض كرد ؟

آيا محترم بودن حق اعتراض تنها براي عقيده خويش و نه براي عقيده مخالف پسنديده است ؟

گاندي بزرگ الگوي آزادي خواهان جهان گفته است: « عدم خشونت فقط وقتي خواهد بود كه ما كساني را دوست بداريم كه از ما نفرت دارند. مي دانيم كه عمل كردن به اين قانون بزرگ محبت چقدر دشوار است. اما آيا انجام تمام كارهاي بزرگ دشوار نيست ؟ »

انتهای پیام /