مسجد قدیمی بالاجاده که چندیست مورد بی مهری متولیان و مسولین و مردم روستا قرار گرفته است، یکی از قدیمی ترین بناهای مذهبی روستاست که نزدیک به یک صده به عنوان مقدس ترین مکان جهت برگزاری مراسم عبادی، آئینی، مذهبی، سیاسی و اجتماعی و تصمیم گیریهای بزرگان و ریش سپیدان روستا، توسط مردم شناخته شده است.
به گزارش رادکانا به نقل از سورم سرا، مسجد در همه حال و در هر شکل برای مسلمانان سراسر جهان، مکان جمعی مقدسی شناخته شده است. هم ساده ترین و بی پیرایه ترین مسجدها و هم مجللترین آنها، برای مسلمانان مکانی به یک اندازه مقدس اند و هر دو به یک سان خانه خدایند.
مسجد قدیمی بالاجاده که چندیست مورد بی مهری متولیان و مسولین و مردم روستا قرار گرفته است، یکی از قدیمی ترین بناهای مذهبی روستاست که نزدیک به یک صده به عنوان مقدس ترین مکان جهت برگزاری مراسم عبادی، آئینی، مذهبی، سیاسی و اجتماعی و تصمیم گیریهای بزرگان و ریش سپیدان روستا، توسط مردم شناخته شده است.
مسجدی که در زمان شکل گیری، براساس جمعیت روستا و با معماری و ساختاری زمینه گرا، کاملا متناسب و سازگار با شرایط محیطی یعنی بستر طبیعی و فرهنگی سامانه زیستی بالاجاده شکل گرفته است. مسجدی که بر یکایک خشتهای آن اثر انگشتان معماری که با عشق و ارادت خالصانه به حق برای شکل دادن خانه خدا تلاش کرده است تا ابد باقی خواهد ماند؛ بنایی که اثر هنرمند نقاش بر شیرسرهای زیر آسمانه آن، نشان از ارادت خالصانه و قلبی او به پروردگار یکتا دارد. بنایی که یک یک الوارها و چوبهای به کار رفته در آن همت جمعی برای به خدمت گرفتن عناصر طبیعی پیرامون روستا در راستای آفرینش یک مکان مقدس را حکایت میکند.
حال چه شده است مسولین را؟ چه شده است متولیان و مردم روستا را؟ که پس از گذشت یک سده از حیات این مسجد، با زیر پا گذاشتن حقوق تمامی نسلهای گذشته که سازنده و کاربر مسجد بوده اند، کمر به تخریب این مکان مقدس بسته اند؟ چگونه پاسخگو به صاحبان به حق بنا، که اکنون در میان ما نیستند، چه گذشتگان و چه نسلهای آتی، خواهند بود؟ مگر نه این که دهها سال ارتباط معنوی و مذهبی مردمی، چه فردی و چه جمعی در ذره ذره خشت و گل این مکان مقدس نفوذ کرده و امروز، حضور در چنین فضایی که شکل دهنده وحدت اجتماعی و معنوی پدران و مادران و پدر بزرگها و مادر بزرگها و … ما در طی روزگاران متوالی بوده است، خود مایه ی نزدیکی با معبود است.
در بدو ورود اسلام به ایران، بسیاری از پرستشگاههایی که متعلق به ادیان و کیشهای پیش از اسلام بودند تخریب شدند و یا با تغییراتی به مسجد تبدیل شدند تا مکانی برای به هم پیوستن و شکل گیری وحدت تازه مسلمانان پدید آید. حال این چه تدبیریست در این روزگار که مسجدی که حاوی میراث معنوی و فرهنگی مردم روستا و بخش مهمی از حافظه تاریخی روستای بالاجاده است برای وسیع تر شدن میدان و مسیر تردد اتومبیل و وسایل نقلیه تخریب شود؟
آن هم در مکانی که از تناسبات و ابعاد متناسب برای تردد وسایل نقلیه در مقیاس روستا برخوردار است و نیازی به وسیعتر شدن ندارد مگر برای عبور وسایل نقلیه سنگین!؟ و باز هم در مکانی که خود به لحاظ هندسه، پلان و ابعاد و تناسبات میدانیست که بدون طرحی از پیش و مردم وارانه، براساس نیازهای ساکنین دهه هاست محل شکلگیری تعاملات اجتماعی ساکنین روستاست.
مردمی که در دهه های گذشته و امروز در این مسجد و میدان آن راه و رسم زندگی اجتماعی و معنوی خود را یافته اند، با ندانم کاریهای مسولین و براساس طرحهای بدون مطالعه و پیش شناخت فرهنگی و معماری بومی از حافظه نسل امروز روستا پاک خواهند شد؟! این چه مسلمانیست که کمر به از بین بردن آثار باقی مانده از تجلی اعتقادات و فرهنگ جمعی و دانش بومی گذشتگان بسته است؟
نگارنده: محدثه سادات میرحسینی؛ کارشناس ارشد مرمت و احیاء ابنیه و بافتهای تاریخی
انتهای پیام/
© کپی بخش یا کل هر کدام از مطالب گلستان ما با ذکر منبع امکان پذیر است.
نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط خبرگزاری گلستان ما در وب سایت منتشر خواهد شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد
سلام از اهتمام و توجه شما به این اثر به حق تاریخی روستای عزیزم بالاجاده متشکرم و امیدوارم مسولین روستا هم به اندازه شما به فکر این مسجد که مورد بی مهری قرار گرفته باشند . ممنون از زحمات شما