معلم پای تخته سرفه و گچ
همش سهمت همینه توی دنیا
که روتخته با این گچهای رنگی
فقط جمله بسازی آب بابا!
یه سایه از ته این کوچه پیداس
لباس طوسی تن داره می خنده
سلام آقای بابا آب داده
همون آقا که پیشونیش بلنده
میاد نزدیک و میبینم که چشماش
شبیه چتر بارون خورده خیسه
یک و دو ضربدر بارانی از اشک...
خدا درداشو داره مینویسه
خدا اون حقش اینها نیست امروز
دلش با غصه و غم همنشینه
تو فصل سرد تنهاییش چی بود
که اصلن حال و روز خوش نبینه
معلم با گچای رنگی بنویس!
دلی دارم که دریای جنونه
تو این دلخستگی ها از اونایی
که بد کردن دلم دریای خونه
بیا و خط بزن رو تخته دردو!
بگو کی گفته اینها سرنوشته!؟
ما که سی سال، رو نیمکت نشستیم
کی اسم ما رو رو تخته نوشته!؟
سیاهی سهم ما شد از کلاسها
از اون گچ های رنگی روی تخته!
هوا شد سرد و برگ از شاخه ها ریخت؛
خدایا!! سبز موندن خیلی سخته!
به یاد اون گلوی خسته سی سال
معلم پای تخته ضربدر گچ!
همه خوردن هوای پاک و یک عمر
تو اما لقمه لقمه... بیشتر گچ!
اوایل حال و روزم خوب تر بود!
با گندمزارها هم خوب بودم.
هوای آسمونو داشتم از دور؛
رفیق سنگ و آب و چوب بودم!
رو تخته خواستم عشقو بکارم!
خودم آبش بدم! باخون انگشت...
زمانه با دلم بدجور تا کرد!
دلم رو تکه تکه زیر پا کشت!
عرب عامری در کانال شخصی خود در توضیح این سروده نوشته است «ترانه ی تلخی بود که سال 93 برای همکارانم سرودم...»
انتهای پیام/
نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط خبرگزاری گلستان ما در وب سایت منتشر خواهد شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد