به گزارش گلستان ما، در روزگارانی که غربی ها بر دل های مردم طبل هوس و دلبستگی به دنیا را می کوبیدند، جوانی ۲۹ ساله از شهر دستگرد برخوار در راه دفاع از هویت اسلام در خاک کشور سوریه برای مبارزه با گروهی که با نام اسلام علیه آن مبارزه می کنند، قدم نهاد و در این راه جان عزیز خود را فدای راه حق کرد.

شهید عبدالحسین یوسفیان یکی از جوانانی بود که هیچ یک از دلبستگی های دنیای امروزی مانع پرواز روح آسمانی او به سوی ملکوت اعلی نشد؛ جوانی که وجود همسری جوان، دختری سه ساله و پدر و مادری زحمت کشیده مانع از حضورش در نبرد حق علیه باطل نشد و برای دفاع از حریم عقیله بنی هاشم (ع) عازم شد.

زینب، تنها یادگار عبدالحسین

شهید عبدالحسین یوسفیان متولد ۱۵ تیر سال ۱۳۶۵ بود. او ۲۰ فروردین ماه سال ۱۳۸۵ به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد و در گردان ۱۰۴ امام حسین (ع) شاهین شهر مشغول کار شد.

وی در سال ۱۳۸۸ ازدواج می کند و در سال ۱۳۹۲ صاحب فرزندی از جانب خداوند می شود که نام او با نام حضرت زینب (س) عجین شده است.

زینب در زمان اعزام پدر به سوریه تنها ۳ سال داشت؛ به گفته دوستانش در اعزام به سوریه با مشکلاتی مواجه می شود و قرار نبوده که وی اعزام شود. او در نماز ظهر خود با چشمانی بارانی از حضرت زینب (س) طلب می کند که اگر لیاقت دفاع از حریم آن حضرت را دارد به سوریه اعزام شود و پس از پایان نماز، نامش قرائت می شود و با خوشحالی کوله پشتی اش را بر می دارد و عازم سوریه می شود.

همسر شهید یوسفیان می گوید از صد کلمه حرف دخترمان، ۹۹ تای آن باباست و حالا زینب ۹ ساله شده.

آخرین یادگاری پدر برای دختر

زینب در زمانی که پدرش در سوریه بود، در تمام تماس های تلفنی، از پدرش درخواست عروسک می کرد اما در دو هفته آخر فقط برگشتن پدرش را آرزو داشت و عروسک را فراموش کرده بود. عبدالحسین هم به قول خود وفا کرده بود و عروسکی که برای زینب خریده بود را به دوستانش داده بود و آن ها هدیه پدر را دختر آوردند.

“کجا برویم بهتر از اینجا…”

ماموریت شهید یوسفیان در سوریه ۴۵ روزه بوده و به گفته دوستان و همرزمانش پس از پایان این مدت، ۱۵ روز دیگر ماموریت خود را تمدید می کند و می گوید: “کجا برویم بهتر از اینجا…”

عبدالحسین در ایران مسئولیت های زیادی بر عهده نداشت اما روحیه او در سوریه کمی متفاوت شده بود؛ به گفته همرزمانش او در سوریه فرمانده یک شهر بوده و ۴۰۰ رزمنده عراقی را زیر نظر داشته است. “عراقی ها هم به عبدالحسین علاقه خاصی داشتند.”

نحوه شهادت

“چند نفر از رزمندگان ایرانی در یک خانه ای مخروبه گرفتار شده بودند و داعشی ها از چپ و راست حمله می کردند؛ فرمانده عبدالحسین پشت بی سیم دستور می دهد هر کس صدای او را می شنود به کمک آنها برود. عبدالحسین هم یکی از افرادی بود که به کمک فرمانده و همرزمانش که در خانه گرفتار شده بودند رفت که در بین راه توسط تک تیراندازان تکفیری به درجه رفیع شهادت می رسد.”

شهید عبدالحسین یوسفیان سر انجام در دوم دی ماه سال ۱۳۹۴ با تشییع با شکوه و به یاد ماندنی که با نزول رحمت الهی همراه بود، در بهشت عباس شهر دستگرد برخوار به خاک سپرده می شود و اولین یلدای زینب ۳ ساله بدون حضور پدر رقم می خورد.

“مرا قربانی امام حسین (ع) کن”

در وصیت این فدای عقیله بنی هاشم آمده است:

بسم الله الرحمن الرحیم

با نام خداوند رحمن و رحیم

و درود به محضر صاحب العمر و الزمان و روح پاک امام راحل و رهبر عالم تشیع و اسلام آیت الله امام خامنه ای و روح پاک تمامی شهدای اسلام به خصوص سیدالشهدا اباعبدلله الحسین (ع) که جان ها همه فدای اوست.

پروردگارا رفتن در دست توست من نمی دانم چه موقع خواهم رفت ولی از تو می خواهم که در رکاب امام زمان (عج) به فیض شهادت برسم ان شاءالله.

من خود را در حدی نمی دانم که بخواهم نصیحت یا پندی داشته باشم. نمیدانم. فقط در چند جمله می گویم که اولا برای غربت و دلخونی حضرت بقیه الله آقا امام زمان (عج) و تعجیل در فرجش زیاد دعا کنید، ثانیا پشتیبان ولایت فقیه باشید، ثالثا حجاب و عفت را رعایت کنید.

پناه می برم به خداوند مهربان و از او می خواهم شهادت با عزت را نصیبم کند.

خدایا در این عمر، نامم عبدالحسین، دانشگاه امام حسین (ع)، لشکر ۱۴ امام حسین (ع)، گردان ۱۰۴ امام حسین (ع)؛ خدایا خودت من را در راه امام حسین (ع) قرار دادی پس قربانی امام حسین (ع) کن!

گزارش از محمد نیسانی

انتهای پیام/